H Σχολή της Φρανκφούρτης: Μια συνωμοσία διαφθοράς

Από τον Timothy Matthews*

Μάρτιος 2009

Ο Δυτικός  πολιτισμός στις μέρες μας διέρχεται μια κρίση που είναι ουσιαστικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Άλλες κοινωνίες στο παρελθόν έχουν αλλάξει τους κοινωνικούς τους θεσμούς ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις υπό την επίδραση  εξωτερικών δυνάμεων ή την αργή ανάπτυξη της εσωτερικής εξέλιξης. Μόνον οι Έλληνες αντιμετώπισαν την θεμελιώδη μεταβολή των πεποιθήσεων τους και των θεσμικών τους οργάνων στην οποία στηρίζεται το σύνολο του ιστού της κοινωνικής ζωής, όταν επεβλήθη ο Χριστιανισμός.

Ο Πολιτισμός θα ξεριζωθεί από τα θεμέλια του τόσο στη φύση του όσο και στην παράδοση του και θα ανασυσταθεί σε ένα νέο οργανισμό που είναι τόσο τεχνητός όσο και μηχανικός, όπως ένα σύγχρονο εργοστάσιο. Christopher Dawson, Enquiries into Religion and Culture  (Έρευνες για τη θρησκεία και τον πολιτισμό), σ. 259.

Οι περισσότεροι  το έργο της ανατροπής στον κόσμο, φροντίζουν να το κρατούν κρυφό.

Δύο μικρές ακτίνες  φωτός όμως έχουν πέσει  στο αντικείμενο της εργασίας μου μόλις πρόσφατα. Η πρώτη είναι  ένα σύντομο άρθρο στην Ένωση Καθολικών Γυναικών, ACW Review και  η δεύτερη, μια παρατήρηση (η οποία κατά  πρώτον με εξέπληξε) από έναν ιερέα στη Ρωσία ο οποίος ισχυρίστηκε ότι, στη Δύση τώρα, ζούμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία.

Αυτές οι μικρές ακτίνες φωτός βοηθούν ειδικά, για να εξηγήσουν την επίθεση των γραφειοκρατών που σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν τόσο επιτυχώς  αφαιρέσει τα δικαιώματα των γονέων που  είναι οι κύριοι εκπαιδευτές και  προστάτες των παιδιών τους.

Η ACW Review εξέτασε το διαβρωτικό έργο της «Σχολής της Φρανκφούρτης», μια ομάδα “Γερμανών” και “Αμερικανών” επιστημόνων που ανέπτυξαν μία ιδιαίτερα προκλητική και πρωτότυπη προοπτική στη σύγχρονη κοινωνία και τον πολιτισμό, με βάση τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Νίτσε, τον Φρόιντ και τον Βέμπερ (Weber). Η ιδέα τους για μια «πολιτιστική επανάσταση» ήταν ιδιαίτερα νέα.

«Μέχρι τώρα», έγραψε ο Ιωσήφ, Κόμης de Maistre (1753-1821) ο οποίος για δεκαπέντε χρόνια ήταν Ελευθεροτέκτονας, “τα έθνη, αφανίζονταν  από την κατάκτηση, δηλαδή  την εισβολή: Αλλά εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. Μπορεί ένα έθνος να μην πεθάνει στο δικό του έδαφος, χωρίς επανεγκατάσταση ή εισβολή, επιτρέποντας τις μύγες της αποσύνθεσης να διαφθείρουν τον ίδιο τον πυρήνα αυτών των βασικών,  πρωτότυπων και συστατικών αρχών που το κάνει αυτό που είναι; «

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΦΡΑΝΚΦΟΥΡΤΗΣ;

 Τις ημέρες που ακολούθησαν την επανάσταση των Μπολσεβίκων στη Ρωσία, πίστευαν ότι “η επανάσταση των εργαζομένων” θα σαρώσει την Ευρώπη και  τελικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά αυτό δεν έγινε. Προς το τέλος του 1922 η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν), άρχισε να εξετάζει ποιοι ήταν οι λόγοι. Με πρωτοβουλία του Λένιν διοργανώθηκε μία συνάντηση στο Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς στη Μόσχα.

Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να διευκρινιστεί η έννοια, και να δοθεί μία συγκεκριμένη εφαρμογή, σε μια μαρξιστική πολιτιστική επανάσταση. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γκέοργκ Λούκατς (Georg Lukacs), ένας Ούγγρος αριστοκράτης, ο γιος ενός τραπεζίτη, ο οποίος είχε γίνει κομμουνιστής κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας σκληρός θεωρητικός μαρξιστής που ανέπτυξε την ιδέα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ” (REVOLUTION AND EROS) – ΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΩΣ ΜΕΣΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.

Παρόντες ήταν και ο Γουίλι Μούζενμπεγκ που πρότεινε ως λύση να «οργανώσει  τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει ώστε  να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει. Μόνο τότε, αφού θα έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και γίνει η ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου».

«Ήταν», δήλωσε ο Ralph de Toledano (1916-2007) ο συντηρητικός συγγραφέας και συν-ιδρυτής του «National Review», μια συνάντηση, «ίσως πιο επιβλαβής για το δυτικό πολιτισμό από ό, τι η ίδια η επανάσταση των Μπολσεβίκων.

Ο Λένιν πέθανε το 1924. Από αυτήν τη στιγμή όμως, ο Στάλιν είχε αρχίσει να βλέπει τον Μούζενμπεγκ, τον Λούκατς και τους παρόμοιους “στοχαστές” ως «ρεβιζιονιστές». Τον Ιούνιο του 1940, ο Μούζενμπεγκ κατέφυγε στο νότο της Γαλλίας, όπου, με διαταγές του Στάλιν,  μια ομάδα δολοφόνων της NKVD τον συνέλαβε και τον κρέμασε από ένα δέντρο.

Το καλοκαίρι του 1924, αφού δέχθηκε επίθεση για τα γραπτά του από το 5^ο Συνέδριο της Κομιντέρν, ο Λούκατς μετακόμισε στη Γερμανία, όπου προήδρευσε στην πρώτη συνεδρίαση της ομάδας των προσανατολισμένων προς τον Κομμουνισμό κοινωνιολόγων, μια συγκέντρωση που οδήγησε στην ίδρυση της Σχολής της Φρανκφούρτης.

Η «Σχολή» αυτή (σχεδιασμένη να υλοποιήσει το επαναστατικό πρόγραμμα της) ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στο Institut für Sozialforschung. Στην αρχή,  το σχολείο και το ινστιτούτο ήταν δυσδιάκριτα.

Το 1923 ιδρύθηκε επίσημα το Ινστιτούτο, και χρηματοδοτήθηκε από τον Φέλιξ Βέιλ (Felix Weil) (1898 – 1975). Ο Βέιλ γεννήθηκε στην Αργεντινή και στην ηλικία των εννέα ετών εστάλη να φοιτήσει σε σχολείο στη Γερμανία. Παρακολούθησε τα πανεπιστήμια στο Τύμπιγκεν (Tübingen) και στη Φρανκφούρτη, όπου αποφοίτησε με διδακτορικό στις πολιτικές επιστήμες.

Τα πανεπιστήμια αυτά  όλο και περισσότερο ενδιαφέροντο για το σοσιαλισμό και τον μαρξισμό. Σύμφωνα με την ιστορικό Μάρτιν Τζέι (Martin Jay), το θέμα της διατριβής του ήταν «τα πρακτικά προβλήματα της εφαρμογής του σοσιαλισμού». Ο Καρλ Γκρύνμπεργκ (Carl Grünberg), διευθυντής του Ινστιτούτου από το 1923-1929, ήταν αφοσιωμένος μαρξιστής, αν και το Ινστιτούτο δεν είχε καμμία επίσημη κομματική ένταξη.

Αλλά το 1930 ο Μαξ Χορκχάιμερ ανέλαβε τον έλεγχο και πίστευε ότι η θεωρία του Μαρξ πρέπει να είναι η βάση της έρευνας του Ινστιτούτου. Όταν ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, το Ινστιτούτο έκλεισε και τα μέλη της, με διάφορους τρόπους, κατέφυγαν στις Ηνωμένες Πολιτείες και εγκαταστάθηκαν σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Το Columbia, το Princeton, το Brandeis και το Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια

Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), είναι ένας από τους δηλητηριώδεις  πράκτορες που έφεραν αυτά τα κακά στην Αμερική.

Η Σχολή περιλαμβάνει μεταξύ των μελών της, τον γκουρού της Νέας Αριστεράς του 1960,  Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse), που καταγγέλθηκε από τον Πάπα Παύλο VI για τη θεωρία της απελευθέρωσης η οποία «ανοίγει το δρόμο για την ελευθεριότητα με τον μανδύα της ελευθερίας», τον Μαξ Χορκχάιμερ, τον Τέοντορ Αντόρνο, τον δημοφιλή  συγγραφέα  Έριχ Φρόμ (Erich Fromm), τον Λέο Λόουενθαλ (Leo Lowenthal) και τον Γιούργκεν Χάμπερμας – που είναι ενδεχομένως οι με μεγαλύτερη επιρροή εκπρόσωποι της Σχολής.

Βασικά, η Σχολή της Φρανκφούρτης πίστευε ότι όσο ένα άτομο έχει την πεποίθηση – ή ακόμα και την ελπίδα – πως έχει το θείο δώρο της λογικής, το άτομο αυτό θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία. Η κοινωνία  πρέπει να φτάσει σε κατάσταση απελπισίας και αποξένωσης που θεωρείται αναγκαία για να προκληθεί μία σοσιαλιστική επανάσταση.

Το έργο τους, ως εκ τούτου, ήταν να υπονομεύσουν την Δυτική κληρονομιά και την Ελληνική παράδοση που είναι το θεμέλιό της, το ταχύτερο δυνατόν. 

H «ύπουλη» πολιτιστική επανάσταση της Σχολής της Φρανκφούρτης

Για να προωθήσει η σχολή την «ήσυχη» (ύπουλη) πολιτιστική επανάσταση.  Χωρίς όμως να μας δίνει ιδέες για τα σχέδιά της για το μέλλον, η Σχολή της Φρανκφούρτης (μεταξύ των άλλων) συνιστά:

1. Την δημιουργία των αδικημάτων ρατσισμού
2. Την συνεχή αλλαγή για να δημιουργήσει σύγχυση
3. Την διδασκαλία του σεξ και της ομοφυλοφιλίας στα παιδιά
4. Την υπονόμευση της εξουσίας των σχολείων και των εκπαιδευτικών
5. Την τεράστια μετανάστευση για να καταστρέψει την εθνική ταυτότητα
6. Την προώθηση της υπερβολικής κατανάλωσης οινοπνεύματος
7. Την υπονόμευση των εκκλησιών
8. Ένα αναξιόπιστο νομικό σύστημα με προκατάληψη εις βάρος των θυμάτων κάθε  εγκλήματος
9. Την εξάρτηση από το κράτος ή τις κρατικές παροχές
10. Τον έλεγχο και την αποχαύνωση διά μέσου των μέσων μαζικής ενημέρωσης 
11.  Την ενθάρρυνση της διάλυσης της οικογένειας

Αυτοί οι 11 στόχοι  είναι επίσης 11 από τους  21 στόχους  για την καταστροφή της Αμερικής, σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη της NWO.

Μια από τις βασικές ιδέες της Σχολής της Φρανκφούρτης ήταν να εκμεταλλευτεί την ιδέα του Φρόυντ περί του Πανσεξουαλισμού (Pansexualism), δηλαδή την αναζήτηση της ευχαρίστησης, την εκμετάλλευση των διαφορών μεταξύ των δύο φύλων, και την ανατροπή των παραδοσιακών σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Για την προώθηση των στόχων της, θα πρέπει:

• Να επιτεθεί στην εξουσία του πατέρα, αρνούμενη  τους συγκεκριμένους ρόλους του πατέρα και της μητέρας και να αποσπάσει  από τις οικογένειές το δικαίωμά να είναι οι πρωταρχικοί εκπαιδευτές των παιδιών τους.
• Να καταργήσει τις διαφορές στην εκπαίδευση των αγοριών και των κοριτσιών.
• Να καταργήσει όλες τις μορφές της ανδρικής κυριαρχίας, ως εκ τούτου, να προωθήσει την  παρουσία των γυναικών στις ένοπλες δυνάμεις
• Να δηλώσει ότι οι γυναίκες είναι μια «καταπιεσμένη τάξη» και πως οι  άνδρες είναι «καταπιεστές»

Η σύγχρονη γυναίκα όπως ανα-διαμορφώθηκε από την φεμινιστική Σχολή της Φρανκφούρτης

Αυτό  ήταν μέρος του δηλητηρίου που διέρρευσε στην γενιά μου κατά τη διάρκεια της φεμινιστικής ατζέντας των κομμουνιστών όπως η Μπέτυ Φρίνταν (Betty Friedan), η Γκλόρια Στάινεμ (Gloria Steinem) και η Μπέλλα Άζμπουγκ (Bella Azbug). Ξαφνικά ακόμη και οι πατέρες μας αυτοί οι σκληρά εργαζόμενοι άνδρες που σεβάστηκαν  τις συζύγους τους και φρόντιζαν τις οικογένειές τους, παρουσιάζοντο ως καταπιεστές και οι μητέρες μας ως οι καταπιεσμένες, επειδή έμειναν σπίτι για να φροντίσουν  τις οικογένειες.

Σήμερα, η γυναίκα όχι μόνο φροντίζει την οικογένεια βοηθούμενη με διάφορους τρόπους από το σύντροφό της, αλλά πρέπει επίσης να έχει μια δουλειά για να «διατηρήσει την αίσθηση του εαυτού», καθώς και να βοηθήσει την οικογένεια να επιβιώσει οικονομικά. Έτσι  η λεπτή ισορροπία αρσενικού / θηλυκού,  πατέρα / κόρης όπως και οι δεσμοί μεταξύ τους  καταστράφηκαν. Ο Μούζενμπεγκ συνόψισε τους μακροπρόθεσμους στόχους της Σχολής της Φρανκφούρτης ως εξής:

«Θα κάνουμε τη Δύση τόσο διεφθαρμένη, ώστε να  βρωμάει».

Η Σχολή πιστεύει  ότι υπάρχουν  δύο τύποι επανάστασης: (α) η πολιτική και (β) η πολιτιστική. Η πολιτιστική επανάσταση κατεδαφίζει τα πάντα εκ των έσω. «Οι Σύγχρονες μορφές υποταγής χαρακτηρίζονται από ηπιότητα». Έκριναν πως πρόκειται για   ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο έτσι  διατήρησαν και  επικέντρωσαν την προσοχή τους στην οικογένεια, την εκπαίδευση, τα μέσα ενημέρωσης, το σεξ και τον λαϊκό πολιτισμό.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Η «Κριτική Θεωρία» της Σχολής, διακήρυξε ότι η «αυταρχική προσωπικότητα» είναι  προϊόν της πατριαρχικής οικογένειας ~ μια ιδέα που συνδέεται άμεσα με την “καταγωγή της οικογένειας” του Ένγκελς, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους. Ο Ένγκελς επίσης προωθούσε τη μητριαρχία.

Ήδη ο Καρλ Μαρξ είχε γράψει, στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», για τη ριζική έννοια της «κοινότητας των γυναικών” και στην Γερμανική Ιδεολογία του 1845, έγραψε υποτιμητικά για την ιδέα της οικογένειας ως βασική μονάδα της κοινωνίας.

Αυτή ήταν μία από τις βασικές αρχές της «κριτικής θεωρίας»: Η αναγκαιότητα της διάσπασης της σύγχρονης οικογένειας. Οι μελετητές του Ινστιτούτου διακήρυξαν ότι:

«Ακόμη και μία μερική διάσπαση της γονικής μέριμνας στην οικογένεια μπορεί να τείνει να αυξήσει την ετοιμότητα της επερχόμενης γενιάς να αποδεχθεί την κοινωνική αλλαγή».

Ακολουθώντας τον Καρλ Μαρξ, η Σχολή τόνισε ότι η «αυταρχική προσωπικότητα» είναι  προϊόν της πατριαρχικής οικογένειας.

Όλα αυτά προετοίμασαν το δρόμο για τον πόλεμο ενάντια στο αρσενικό φύλο που προωθήθηκε από τον Μαρκούζε υπό το πρόσχημα της «απελευθέρωσης των γυναικών» και από το Νέο Αριστερό κίνημα στη δεκαετία του 1960. Πρότειναν τη μετατροπή του πολιτισμού μας σε μία γυναικοκρατούμενη κοινωνία.

Το 1933, ένα από τα μέλη τους ο Βίλχελμ Ράιχ,  έγραψε στην  “Μαζική ψυχολογία του φασισμού” ότι η μητριαρχία ήταν ο μόνος γνήσιος οικογενειακός τύπος της  «φυσικής κοινωνίας».

Ο Έριχ Φρόμ ήταν επίσης ένας ενεργός υπερασπιστής της μητριαρχικής θεωρίας. Ο Ανδρισμός και η θηλυκότητα, ισχυρίστηκε, δεν ήταν αντανακλάσεις των «βασικών» σεξουαλικών διαφορών, όπως οι ρομαντικοί είχαν σκεφτεί, αλλά αντ’ αυτού προήλθαν από διαφορές στις λειτουργίες της ζωής, η οποία ήταν εν μέρει κοινωνικά καθορισμένη.

Το δόγμα του ήταν ο προπομπός  για τις ριζοσπαστικές φεμινιστικές διακηρύξεις που σήμερα εμφανίζονται σχεδόν σε κάθε μεγάλο τηλεοπτικό πρόγραμμα και εφημερίδα. Οι επαναστάτες ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν να κάνουν και πώς να το κάνουν. Έτσι τα έχουν καταφέρει.

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ  Ή ΠΩΣ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΥΡΟ

Ο Λόρδος Μπέρτραντ Ράσσελ (Bertrand Russell) συνεργάσθηκε  με τη Σχολή της Φρανκφούρτης, στην προσπάθεια  για μία μαζική κοινωνική μηχανική και έριξε τους σπόρους το 1951 στο βιβλίο του, «Η επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία». Έγραψε: «Η Φυσιολογία και η ψυχολογία παρέχουν τομείς για επιστημονική τεχνική, η οποία εξακολουθεί να αναμένει την ανάπτυξη».

Η σημασία της ψυχολογίας της μάζας «έχει αυξηθεί πάρα πολύ από την ανάπτυξη των σύγχρονων μεθόδων της προπαγάνδας. Από αυτές η πιο ισχυρή είναι αυτή που ονομάζεται «εκπαίδευση».

 Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του μέλλοντος θα έχουν μια σειρά από μαθήματα για τα  παιδιά της σχολικής ηλικίας για τα οποία θα δοκιμάσουν διαφορετικές μεθόδους για να παράγουν μια ακλόνητη πεποίθηση πως “το χιόνι είναι μαύρο”.   Θα εμφανιστούν σύντομα και άλλες τεχνικές.

Πρώτον, πως η επιρροή του σπιτιού είναι  καταστροφική.

Δεύτερον, ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά, εκτός αν η κατήχηση αρχίζει πριν από την ηλικία των δέκα.

Τρίτον, ότι οι στίχοι μαζί με τη μουσική και με τη διαρκή επανάληψη είναι πολύ αποτελεσματικοί.

Τέταρτον, η άποψη ότι το χιόνι είναι λευκό, πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει μια νοσηρή επιθυμία για εκκεντρικότητα.

Ανήκει στους μελλοντικούς επιστήμονες να επιβάλλουν τα αξιώματα αυτά και να ανακαλύψουν πόσο ακριβώς κοστίζει ανά κεφαλή για να κάνουν τα παιδιά να πιστέψουν ότι το “χιόνι είναι μαύρο”, και πόσο λιγότερο θα κόστιζε να τους κάνει να πιστεύσουν ότι είναι σκούρο γκρι.

Όταν τελειοποιηθεί η τεχνική, κάθε κυβέρνηση που έχει αναλάβει την ευθύνη της εκπαίδευσης για μια γενιά θα είναι σε θέση να ελέγξει τα θέματά της με ασφάλεια χωρίς την ανάγκη στρατών ή αστυνομικών.

Παρά το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι έχει τίτλο «Λουπερκάλια,» προτιμώ να το αποκαλώ «πολιτική ορθότητα»

Γράφοντας στα 1992 στο Fidelio Magazine, στο άρθρο «Η Σχολή της Φρανκφούρτης και η πολιτική ορθότητα», ο Michael Minnicino παρατήρησε πως οι κληρονόμοι του Μαρκούζε και του Αντόρνο κυριαρχούν πλέον πλήρως τα πανεπιστήμια, «διδάσκοντας στους δικούς τους μαθητές να αντικαταστήσουν την λογική με «πολιτικώς ορθές» τελετουργικές ασκήσεις.

Υπάρχουν πολύ λίγα θεωρητικά βιβλία για τις τέχνες, τα γράμματα, ή τη γλώσσα που δημοσιεύονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, που δεν αναγνωρίζουν ανοιχτά το χρέος τους προς τη Σχολή της Φρανκφούρτης.

Το κυνήγι μαγισσών στις σημερινές πανεπιστημιουπόλεις είναι απλώς η εφαρμογή της έννοιας του Μαρκούζε για την «κατασταλτική ανοχή» – «ανοχή για κινήματα από την αριστερά, αλλά μισαλλοδοξία για κινήματα από την δεξιά» – που επιβάλλονται από τους μαθητές της Σχολής της Φρανκφούρτης». Μία σειρά ταινιών με θέμα την «πολιτική ορθότητα» είναι  εξαιρετικά χρήσιμη.

ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Ο Δρ Τίμοθι Λίρι (Timothy Leary) έριξε μια άλλη ματιά στο μυαλό της Σχολής της Φρανκφούρτης μιλώντας για το “Psychedelic Drug Project” (Ψυχεδελικό Πρόγραμμα Ναρκωτικών), «Flashback» του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Ανέφερε μια συνομιλία που είχε με τον Άλντους Χάξλευ (Aldous Huxley):

«Αυτά τα φάρμακα για τον εγκέφαλο,  που παράγονται μαζικά στα εργαστήρια, θα επιφέρουν τεράστιες αλλαγές στην κοινωνία. Αυτό θα συμβεί με ή χωρίς εσένα ή εμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξαπλωθεί ο λόγος. Το εμπόδιο σε αυτή την εξέλιξη, Τίμοθι, είναι η Θρησκεία.”

Ένας από τους διευθυντές του σχεδίου “Η Αυταρχική προσωπικότητα” (the Authoritarian Personality project), Ρ. Νέβιτ Σάνφορντ (R. Nevitt Sanford), διαδραμάτισε καίριο ρόλο στη χρήση των ψυχεδελικών ναρκωτικών. Το 1965, έγραψε σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε από το εκδοτικό σκέλος του Ιντιτούτου Τάβιστοκ (Tavistock Institute) του Ηνωμένου Βασιλείου:

«Το έθνος, φαίνεται να είναι εντυπωσιασμένο από τους 40.000 ή περισσότερους τοξικομανείς μας, οι οποίοι θεωρούνται ανησυχητικά ακυβέρνητοι  και  πρέπει να αναχαιτιστούν με κάθε κόστος από την δαπανηρή δραστηριότητα της αστυνομίας. Μόνο ο πουριτανισμός θα μπορούσε να υποστηρίξει την πρακτική να εστιάζουν στους τοξικομανείς (αντί για τα 5 εκατομμύρια αλκοολικών μας) και τη θεραπεία τους ως αστυνομικό πρόβλημα αντί για ιατρικό, καταστέλλοντας παράλληλα αβλαβή ναρκωτικά όπως τη μαριχουάνα και το πεγιότ μαζί με τα επικίνδυνα ναρκωτικά. «

Οι κορυφαίοι προπαγανδιστές του σημερινού λόμπι των ναρκωτικών βασίζουν την επιχειρηματολογία τους για νομιμοποίηση, στην ίδια επιστημονική αγυρτεία γράφοντας όλα αυτά τα χρόνια από τον Δρ. Σάνφορντ. Αυτοί οι προπαγανδιστές περιλαμβάνουν τον πολυ-δισεκατομμυριούχο Τζώρτζ Σόρος (George Soros) που επέλεξε, ως ένα από τα πρώτα προγραμματά του, να χρηματοδοτήσει τις προσπάθειες για να αμφισβητήσουν την αποτελεσματικότητα των  37$ δις-το-έτος πόλεμο της Αμερικής κατά των ναρκωτικών.

Το  Λίντεσμιθ Σέντερ (Lindesmith Center) που υποστηρίζεται από τον Σόρος χρησιμεύει ως μια κορυφαία φωνή για τους Αμερικανούς που θέλουν την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών. «Ο Σόρος είναι ο «μπαμπάς Warbucks», της νομιμοποίησης των ναρκωτικών ισχυρίστηκε ο Τζότζεφ Καλιφάνο (Joseph Califano) ο νεώτερος, του “Εθνικού Κέντρου Εθισμού και Κατάχρησης Ουσιών» του Πανεπιστημίου Κολούμπια  (The Nation, 2 Σεπτεμβρίου, 1999).

ΜΟΥΣΙΚΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Ο Αντόρνο επρόκειτο να τεθεί επικεφαλής της μονάδας «μουσικών σπουδών”, και γι’ αυτό  στη “Theory of Modern Music”  (Θεωρία  για την σύγχρονη Μουσική) προώθησε την ατονική Μουσική και την δημοφιλή ποπ μουσική ως όπλο για να καταστρέψει την κοινωνία. Προώθησε επίσης τις εκφυλισμένες μορφές  μουσικής οι οποίες διαδίδουν την ψυχική ασθένεια. Είπε:

“Με τη χρήση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πέσουν στα γόνατα, εάν προωθηθεί ένα πνεύμα απαισιοδοξίας και απελπισίας”.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, (μαζί με τον Χορκχάιμερ)  μετανάστευσαν στο Χόλυγουντ.

Η επέκταση των βίαιων βίντεο-παιχνιδιών, επίσης, υποστήριξαν τους στόχους της Σχολής.

Το SEX

Στο βιβλίο του “The Closing of the American Mind” (Το κλείσιμο του Αμερικανικού μυαλού), ο Άλαν Μπλούμ (Alan Bloom) παρατήρησε πως ο Μαρκούζε κατά τη δεκαετία του εξήντα απευθύνθηκε στους φοιτητές των πανεπιστημίων με ένα συνδυασμό  Μαρξ και  Φρόυντ. Στο “Eros and Civilization” και στο  “One Dimensional Man”  (Έρως και Πολιτισμός και Ο μονοδιάστατος άνθρωπος) ο Μαρκούζε υποσχέθηκε ότι το τέλος του καπιταλισμού και της ψευδούς του συνείδησης θα οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου οι μεγαλύτερες ικανοποιήσεις θα είναι σεξουαλικές.

Η Ροκ μουσική αγγίζει την ίδια χορδή στους νέους. Κοινά έχουν την ελεύθερη σεξουαλική έκφραση, τον αναρχισμό, την αποκάλυψη του ανορθολογικού ασυνείδητου και την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους παραλογισμό. 

ΤΑ Μ.Μ.Ε.

Τα σύγχρονα μέσα – αν μη τι άλλο ο Arthur «Punch» Sulzberger Jnr., ο οποίος ανέλαβε την New York Times στα 1992 – στηρίχθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη μελέτη της Σχολής της Φρανκφούρτης The Authoritarian Personality (Η Αυταρχική προσωπικότητα). (Νέα Υόρκη: Harper, 1950). Στο βιβλίο του “Arrogance” (Αλαζονεία), (Warner Books, 1993) ο πρώην ρεπόρτερ των CBS News, Μπέρναρντ Γκόλντμπεργκ (Bernard Goldberg) σημείωσε για τον Σάλτσμπεργκερ (Sulzberger) ότι «εξακολουθεί να πιστεύει στις παλιές αντιλήψεις του εξήντα για «απελευθέρωση» και «τον άνθρωπο που αλλάζει τον κόσμο» .

Στην πραγματικότητα, τα χρόνια του Σάλτσμπεργκερ έχουν μια σταθερή πορεία στην PC Boulevard, με ένα γραφείο τύπου έντονα αφιερωμένο σε κάθε είδους ποικιλομορφία εκτός από την διανοητική». Το 1953 το Ινστιτούτο μεταφέρθηκε πίσω στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης. Ο Αντόρνο πέθανε στα  1955 και ο Χορκχάιμερ στα  1973. Το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών συνέχισε και ήταν γνωστό πλέον ως “Η Σχολή της Φρανκφούρτης”. Πρόκειται για τον «πολιτιστικό μαρξισμό», που κατέλαβε τα σχολεία και τα πανεπιστημιά μας.

Πως η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ», η οποία έχει καταστρέψει τους οικογενειακούς δεσμούς μας, την θρησκευτική μας παράδοση και ολόκληρο τον πολιτισμό μας ξεπήδησε από τη Σχολή της Φρανκφούρτης.

Ήταν αυτοί οι “διανοούμενοι” Μαρξιστές που αργότερα, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων κατά του Βιετνάμ, έπλασαν τη φράση, «κάνετε έρωτα, όχι πόλεμο», ήταν αυτοί οι “διανοούμενοι” που προώθησαν την διαλεκτική της «αρνητικής» κριτικής,  ήταν αυτοί οι “θεωρητικοί” που ονειρεύονταν μια ουτοπία όπου θα κυβερνούσαν οι κανόνες τους. Ήταν οι δικές τους ιδέες  που οδήγησαν στην τρέχουσα μανία για το ξαναγράψιμο της ιστορίας και στην μόδα για «αποδόμηση».

Έλεγαν διαρκώς: «Οι σεξουαλικές διαφορές είναι μια σύμβαση, αν αισθάνεσαι καλά να το κάνεις, κάντο.»

Σε μία ομιλία του στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1999, ο Δρ Τζέρλντ Λ. Άτκινσον (Gerald L. Atkinson), CDR USN (Ret), έδωσε μία συνέντευξη υπόβαθρου για τη Σχολή της Φρανκφούρτης, υπενθυμίζοντας στο ακροατήριό του ότι ήταν οι «στρατιώτες του πεζικού» της Σχολής της Φρανκφούρτης αυτοί που εισήγαγαν τις τεχνικές «εκπαίδευσης ευαισθησίας» που χρησιμοποιείται στα δημόσια σχολεία κατά τα τελευταία 30 χρόνια και χρησιμοποιείται τώρα από τον στρατό των ΗΠΑ για να εκπαιδεύσει τους στρατιώτες για την «σεξουαλική παρενόχληση».

Κατά τη διάρκεια της εκπαιδεύσης «ευαισθησίας», στην κατάρτιση των εκπαιδευτικών, τους είπαν να μην διδάσκουν, αλλά να «διευκολύνουν». Οι Αίθουσες διδασκαλίας έγιναν κέντρα  αυτοεξέτασης, όπου τα παιδιά μίλησαν για τα δικά τους υποκειμενικά συναισθήματα. Η τεχνική αυτή έχει σχεδιαστεί για να πείσουν τα παιδιά πως ήταν η μόνη εξουσία στη ζωή τους. Ο Άτκινσον συνέχισε: «Η Αυταρχική προσωπικότητα” μελετήθηκε από τη Σχολή της Φρανκφούρτης στη δεκαετία του 1940 και του 1950 στην Αμερική και προετοίμασε το δρόμο για τον επακόλουθο πόλεμο ενάντια στο αρσενικό φύλο που προωθήθηκε από τον Χέρμπερντ Μαρκούζε (Herbert Marcuse) και την συμμορία των κοινωνικών επαναστατών υπό το πρόσχημα της «απελευθέρωσης των γυναικών» και το κίνημα της Νέας Αριστεράς στη δεκαετία του 1960.

Η απόδειξη ότι οι ψυχολογικές τεχνικές για την μεταβολή της προσωπικότητας προορίζονται να ευνουχίσουν τον Αμερικανό άνδρα, παρέχεται από τον Αβραάμ Μάσλοου (Abraham Maslow), ιδρυτή της “Third Force Humanist Psychology” (Τρίτη Δύναμη Ανθρωπιστική Ψυχολογία) και υποστηρικτή της ψυχοθεραπευτικής αίθουσας διδασκαλίας, ο οποίος έγραψε ότι:

«Το επόμενο βήμα στην προσωπική εξέλιξη είναι  μια υπέρβαση και των δύο:

του ανδρισμού και της θηλυκότητας, στην ανθρωπότητα».

Στις 17 Απριλίου του 1962, ο Μάσλοου έδωσε μια διάλεξη σε μια ομάδα μοναχών της Ιερής Καρδιάς, ένα κολλέγιο Καθολικών γυναικών στη Μασαχουσέτη. Σημείωσε σε μια καταχώρηση ημερολογίου πως η συζήτηση ήταν πολύ «επιτυχημένη», αλλά διαπίστωσε ότι το γεγονός ήταν πολύ ανησυχητικό.

«Δεν πρέπει να με χειροκροτήσουν”,  έγραψε,  «Θα έπρεπε να επιτεθούν.  Αν είχαν πλήρη επίγνωση του τι έκανα, θα επιτίθεντο» (Journals, σελ. 157).

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ

Στο φυλλάδιο της “Sex & Social Engineering” (Sex & Κοινωνική Μηχανική) (Family Education Trust 1994) η Βάλερυ Ρίτσες (Valerie Riches) παρατήρησε πως στα τέλη του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν εντατικές κοινοβουλευτικές καμπάνιες που προέρχονταν από μια σειρά οργανώσεων στον τομέα του ελέγχου των γεννήσεων (δηλαδή, την αντισύλληψη, την άμβλωση, την στείρωση).

«Από την ανάλυση των ετήσιων εκθέσεων τους, κατέστη προφανές ότι ένας συγκριτικά μικρός αριθμός ανθρώπων συμμετείχαν σε εκπληκτικό βαθμό σε μια σειρά από ομάδες πίεσης.

Το δίκτυο αυτό εξοπλίζεται όχι μόνο με προσωπικό, αλλά και με ταμεία, ιδεολογία και μερικές φορές από διευθύνσεις:  Υποστηρίζοντο επίσης από κατεστημένα συμφέροντα και από επιχορηγήσεις σε ορισμένες περιπτώσεις, από κρατικές υπηρεσίες. Στην καρδιά του δικτύου ήταν η “Family Planning Association” (FPA) (Ένωση Οικογενειακού Προγραμματισμού), με τη δική της συλλογή παραφυάδων. Αυτό που ανακάλυψαν ήταν μια δομή εξουσίας με τεράστια επιρροή.

«Μία βαθύτερη έρευνα αποκάλυψε ότι το δίκτυο, στην πραγματικότητα, απλώθηκε ακόμη περισσότερο, στην ευγονική, τον έλεγχο του πληθυσμού, τον έλεγχο των γεννήσεων, τις μεταρρυθμίσεις στο σεξουαλικό και το οικογενειακό δίκαιο, το σεξ και την εκπαίδευση σε θέματα υγείας. Τα πλοκάμια του άγγιζαν εκδοτικούς οίκους, ιατρικά, εκπαιδευτικά και ερευνητικά ιδρύματα, τις γυναικείες οργανώσεις και την συμβουλευτική του γάμου – οπουδήποτε θα μπορούσε να ασκηθεί επιρροή.»

Φάνηκε να έχει μεγάλη επιρροή στα μέσα ενημέρωσης στους μονίμους υπαλλήλους στις σχετικές κυβερνητικές υπηρεσίες, έξω από κάθε αναλογία με τους αριθμούς που εμπλέκονται. «Κατά τη διάρκεια των ερευνών μας, ένας ομιλητής σε ένα Συμπόσιο Σεξουαλικής Διαπαιδαγώγησης στο Λίβερπουλ περιέγραψε την τακτική στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση λέγοντας:

«αν δεν μπούμε στην σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, τα παιδιά θα ακολουθήσουν τα ήθη και έθιμα των γονιών τους.»

 Σύντομα έγινε προφανές πως η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ήταν το όχημα για τους μικροπωλητές του κοσμικού ανθρωπισμού.

Ωστόσο, την εποχή εκείνη η δύναμη του δικτύου και οι πλήρεις συνέπειες των δραστηριοτήτων του δεν ήταν πλήρως κατανοητές. Θεωρήθηκε ότι η κατάσταση αυτή περιορίζετο στη Βρετανία. Οι διεθνείς επιπτώσεις δεν είχαν γίνει κατανοητές.

«Λίγο μετά, εκδόθηκε ένα μικρό βιβλίο με τον ενδιαφέροντα τίτλο «The Men Behind Hitler», (Οι άνδρες πίσω από τον Χίτλερ) – “Μία Γερμανική Προειδοποίηση προς τον κόσμο”. Ισχυρίζετο πως το κίνημα της ευγονικής, το οποίο είχε κερδίσει δημοτικότητα στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε περάσει στην παρανομία μετά από το καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας, αλλά ήταν ακόμα ενεργό και  λειτουργεί μέσα από οργανώσεις που προωθούν την άμβλωση, την ευθανασία, την  στείρωση, την ψυχική υγεία, κλπ.

Ο συγγραφέας κάλεσε τον αναγνώστη να δεί στην πατρίδα του και τις γειτονικές της χώρες, γιατί σίγουρα θα διαπιστώσει πως τα μέλη των επιτροπών και των οργανισμών αυτών σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό.

«Άλλα βιβλία και έγγραφα από ανεξάρτητες πηγές επιβεβαίωσαν αργότερα αυτή την κατάσταση. Στην Αμερική δημοσιεύθηκε επίσης ένα αξιόλογο βιβλίο, το οποίο κατέγραψε τις δραστηριότητες του Συμβούλιου Σεξουαλικής Ενημέρωσης και Εκπαίδευσης των Ηνωμένων Πολιτειών (SIECUS). Είχε τίτλο «The SIECUS Circle A Humanist Revolution» (Ο κύκλος SIECUS για την ανθρωπιστική Επανάσταση).

Το SIECUS ιδρύθηκε το 1964 και δεν έχασε καθόλου χρόνο για να συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής μηχανικής μέσω της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία. Πρώτος εκτελεστικός διευθυντής της ήταν η Μαίρη Καλντερόν (Mary Calderone), η οποία ήταν επίσης στενά συνδεδεμένη με τον Οικογενειακό Προγραμματισμό, το Αμερικανικό αντίστοιχο του Βρεττανικού FPA.

Σύμφωνα με την “The SIECUS Circle”, η Καλντερόν προέβαλε συναισθήματα και  θεωρίες που  έθεσε ο Ρούντολφ Ντρέικους (Rudolph Dreikus), ένας ανθρωπιστής, που υποστηρίζει:

• Την συγχώνευση ή την αντιστροφή των φύλων ή τους ρόλους των φύλων.
• Την απελευθέρωση των παιδιών από τις οικογένειές τους.
• Την κατάργηση της οικογένειας, όπως την ξέρουμε.

Στο βιβλίο τους «Mind Siege», (Thomas Nelson, 2000) Οι Τιμ Λαχάγιε (Tim LaHaye) και Ντέιβιντ Α. Νόμπελ (David A. Noebel) επιβεβαίωσαν τα ευρήματα του Ρίτσες σε  διεθνές δίκτυο.

Ο Ρίτσαρντ Ντώκινς (Richard Dawkins), Βρετανός Εθνολόγος, εξελικτικός βιολόγος και συγγραφέας εκλαϊκευμένης επιστήμης. Διετέλεσε καθηγητής για την δημόσια κατανόηση της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ήταν συνεργάτης του New College της Οξφόρδης.

Ο Ντώκινς (Dawkins) είναι ο ήρωας του άθεου κίνηματος που τόσο αλαζονικά επιτίθεται στις θρησκείες, ένα μεγάλο άλμα προς τον άθεο κομμουνισμό και το Μαλκέτ για την προετοιμασία του πλανήτη μας, στην επιβολή της σκοτεινής ιδέας για τον Θεό.

«Κορυφαίες προσωπικότητες του κοσμικού ανθρωπισμού είναι οι: John Dewey, Isaac Asimov,  Paul Kurtz, Corliss Lamont, Bertrand Russell, Julian Huxley, Richard Dawkins, Margaret Sanger, Carl Rogers, Ted Turner  που διακηρύττει  «ο Χριστιανισμός είναι για τους ηττημένους», η Μαρία Calderone. Επίσης αυτοί που αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του Ανθρωπιστικού Μανιφέστου I και II, συμπεριλαμβανομένων των: Eugenia C. Scott, Alfred Kinsey, Abraham Maslow, Erich Fromm, Rollo May,  η Betty Friedan.

Margaret Sanger, αρχι-ιέρεια του ελέγχου των γεννήσεων:

«Το πιο ελεήμων πράγμα που μια μεγάλη οικογένεια μπορεί να κάνει σε ένα από τα βρέφη της είναι να το σκοτώσει.» – Margaret Sanger, “Women and the New Race”.

«Δίπλα τους βρίσκονται οι  χρηματοδότες ή υποστηρικτές  οργανισμοί, όπως η Σχολή της Φρανκφούρτης, η αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής, το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, το Πανεπιστήμιο Γέιλ (Yale),  το  Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (Berkeley) και δύο χιλιάδες άλλα κολλέγια και πανεπιστήμια.

Ένα πρακτικό παράδειγμα για το πώς το παλιρροϊκό κύμα της σκέψης του Μάσλοου καταπίνει τα  Αγγλικά σχολεία αποκαλύφθηκε σε ένα άρθρο στη  Βρεττανική  Εθνική Ένωση Καθολικών Οικογενειών (NACF) την εφημερίδα της Καθολικής Οικογένειας (Αύγουστος 2000), όπου ο Τζέιμς Κάφρεϊ προειδοποίησε για το πρόγραμμα Ιθαγένεια (PSHE), το οποίο θα εισέρχετο σύντομα στο Εθνικό αναλυτικό πρόγραμμα. »

“Πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται σε αυτό το νέο θέμα”, έγραψε, « και το πιο σημαντικό, να ανακαλύψουμε τη φιλοσοφική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται. Οι ενδείξεις για αυτό μπορούν να βρεθούν στη λέξη «επιλογή» που εμφανίζεται συχνά στην τεκμηρίωση του πολίτη και τη μεγάλη έμφαση που δίνεται στους μαθητές να συζητούν και να «διευκρίνιζουν» τις δικές τους απόψεις, τις αξίες και τις επιλογές τους σχετικά με οποιοδήποτε συγκεκριμένο θέμα.

Αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την έννοια που είναι γνωστή ως « Διευκρίνιση Αξιών” – Μια έννοια ανάθεμα, στον καθολικισμό, στον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ.

«Η ιδέα αυτή ήταν πρωτοπόρος στην Καλιφόρνια το 1960 από τους ψυχολόγους Γουίλιαμ Κούλσον (William Coulson), Καρλ Ρότζερς (Carl Rogers)  και Άμπραχαμ Μάσλοου (Abraham Maslow). Βασίστηκε στην «ανθρωπιστική» ψυχολογία, στην οποία οι ασθενείς  θεωρούντο ως οι μοναδικοί κριτές των πράξεών τους και της ηθικής τους συμπεριφοράς. Έχοντας δημιουργήσει την τεχνική της “Διευκρίνισης των Αξιών” (Values Clarification), οι ψυχολόγοι την εισήγαγαν με καταστροφικά αποτελέσματα στα σχολεία και τα άλλα ιδρύματα, όπως τα μοναστήρια και τα θρησκευτικά σεμινάρια.

Οι μονές άδειασαν, οι ιερείς έχασαν τις κλίσεις τους και υπήρξε μία μεγάλη  απώλεια της πίστης στο Θεό. Η “Διευκρίνιση των Αξιών”  προϋποθέτει ένα ηθικό σχετικισμό στον οποίο δεν υπάρχει απόλυτο σωστό ή λάθος.

«Αυτό το ίδιο σύστημα πρόκειται να εισαχθεί στα ευάλωτα μυαλά των βρεφών, των παιδιών και των εφήβων μετά τα έτη από το 2000 και μετά.

Η “Διευκρίνιση των Αξιών” (Values Clarification) θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί που θα προωθήσουν αρετές όπως η τιμιότητα, η δικαιοσύνη ή η αγνότητα αποτελεί κατήχηση στα παιδιά και  «παραβιάζει» την ηθική ελευθερία τους.

Υποστηρίζεται ότι τα παιδιά θα πρέπει να είναι ελεύθερα να επιλέξουν τις δικές τους αξίες, και  ο δάσκαλος πρέπει απλώς να «διευκολύνει» και πρέπει να αποφύγει κάθε ηθικολογία ή επίκριση. Δικηγόρος σχολίασε πρόσφατα τις ανησυχητικές τάσεις στην Αυστραλιανή εκπαίδευση, «Το κύριο θέμα της “Διευκρίνισης των Αξιών” είναι ότι δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η “Διευκρίνιση των Αξιών” δεν επιδιώκει να αναγνωρίζει και να μεταδίδει τις «σωστές» αξίες.

«Ελλείψει σαφούς ηθικής καθοδήγησης, τα παιδιά φυσικά θα κάνουν επιλογές με βάση τα συναισθήματα».

Με την ισχυρή πίεση των συνομηλίκων και απελευθερωμένοι από τις αξίες που πηγάζουν από την παράδοση, εξασφαλίζουν ώστε οι «κοινές αξίες» να πέσουν στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή.

«Αυτό που βιώνουμε αυτή τη στιγμή», γράφει ο Φίλιπ Τρόουερ (Philip Trower) σε μια επιστολή του προς τον συγγραφέα, «είναι ένα μίγμα από δύο σχολές σκέψης, τη Σχολή της Φρανκφούρτης και τη Φιλελεύθερη Παράδοση που πηγαίνει πίσω στον 18^ο αιώνα του Διαφωτισμού. Η Σχολή της Φρανκφούρτης έχει βέβαια βαθειές τις ρίζες της στον 18^ο αιώνα του Διαφωτισμού. «Αλλά όπως ο Μαρξισμός του Λένιν, είναι ένα αποσχισθέν κίνημα”.

Οι φιλελεύθεροι θέλουν να οδηγήσουν σε «βελτίωση» και «τελειοποίηση» τον δυτικό πολιτισμό, ενώ η  Σχολή της Φρανκφούρτης θέλει την καταστροφή του. «Σε αντίθεση με τους μαρξιστές της σκληρής γραμμής, η Σχολή της Φρανκφούρτης δεν κάνει σχέδια για το μέλλον. Όμως, η Σχολή της Φρανκφούρτης φαίνεται να είναι πιο διορατική από τους κλασικούς φιλελεύθερους και τους κοσμικούς μας. Τουλάχιστον βλέπουν τις  ηθικές παρεκκλίσεις που προωθούν, στο τέλος, να κάνουν την κοινωνική ζωή αδύνατη ή αφόρητη.

Αλλά αυτό αφήνει ένα μεγάλο ερωτηματικό για το  μέλλον μας.

Εν τω μεταξύ, η αθόρυβη επανάσταση κυλά προς τα εμπρός.

*Ο Timothy Matthews είναι ο συντάκτης της βρετανικής, Catholic Family News. Μια νέα υπηρεσία του Εθνικού Συνδέσμου Καθολικών Οικογενειών στο  Ηνωμένο Βασίλειο. Το άρθρο εμφανίστηκε στην Αμερικανική Καθολική εβδομαδιαία, The Wanderer, 11 Δεκεμβρίου 2008.

Ανατυπώνεται εδώ με την άδεια του συγγραφέα. © Copyright 1997-2009, Catholic Insight

ΠΡΟΦΙΛ

Γκέοργκ Λούκατς (Georg Lukács)

Ξεκίνησε την πολιτική του ζωή ως πράκτορας της Κομμουνιστικής Διεθνούς του Κρεμλίνου.
Η Ιστορία του και η Ταξική-Συνείδηση του έδωσαν την αναγνώριση ως τον κορυφαίο θεωρητικό μαρξιστή μετά τον Καρλ Μαρξ .
Το 1919 έγινε αναπληρωτής Κομισάριος Πολιτισμού στο μπολσεβίκικο καθεστώς του Μπέλα Κουν στην Ουγγαρία. Αυτός υποκίνησε αυτό που έγινε γνωστό ως «Πολιτιστική τρομοκρατία.»
Η «Πολιτιστική τρομοκρατία» ήταν ένας πρόδρομος για το τι επρόκειτο να συμβεί στα αμερικανικά σχολεία.
Ξεκίνησε ένα «εκρηκτικό» πρόγραμμα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Οργανώθηκαν Ειδικές διαλέξεις σε σχολεία της Ουγγαρίας και τυπώθηκαν και διανεμήθηκαν φυλλάδια για να διδάξουν τα παιδιά τον ελεύθερο έρωτα, τη φύση της σεξουαλικής επαφής, την αρχαϊκή φύση των αστικών κωδίκων της οικογένειας, τον παλιομοδίτικο θεσμό της μονογαμίας και την ασχετοσύνη της θρησκείας, η οποία στερεί τον άνθρωπο από κάθε ευχαρίστηση. Τα παιδιά καλούνται έτσι να απορρίψουν και να χλευάσουν την πατρική εξουσία και την δύναμη της Θρησκείας,  να αγνοήσουν τις εντολές της ηθικής, έτσι εύκολα και αυθόρμητα μετατρέπονται σε παραβάτες τους οποίους μόνο η αστυνομία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει. Η παρούσα πρόσκληση σε εξέγερση απευθύνθηκε στα παιδιά της Ουγγαρίας και συνοδεύτηκε από μια πρόσκληση για εξέγερση που απευθύνθηκε στις γυναίκες της Ουγγαρίας.
Απορρίπτοντας την ιδέα ότι ο μπολσεβικισμός ζητά την καταστροφή του πολιτισμού και του πολιτισμού, Λούκατς δήλωσε: «Η παγκόσμια αντιστροφή των αξιών, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την εκμηδένιση των παλαιών αξιών και τη δημιουργία νέων από τους επαναστάτες.»
Η κατάσταση του νου του Λούκατς εκφράστηκε με τα ίδια του τα λόγια:

• «Όλες οι κοινωνικές δυνάμεις που μισούσα από τα νεανικά μου χρόνια, και τις οποίες στοχεύα να εξολεθρεύσω, ήρθαν  τώρα μαζί για να απελευθερώσουν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.»

• «Είδα την επαναστατική καταστροφή της κοινωνίας ως τη μία και μοναδική λύση για τις πολιτιστικές αντιφάσεις της εποχής.»

• «Το ερώτημα είναι, ποιος θα μας απελευθερώσει από το ζυγό του Δυτικού Πολιτισμού;»
• «Κάθε πολιτικό κίνημα ικανό να φέρει μπολσεβικισμό στη Δύση θα πρέπει να είναι «δαιμονικό».
«Η εγκατάλειψη της μοναδικότητας της ψυχής λύνει το πρόβλημα για  το  «ξέσπασμα» των διαβολικών δυνάμεων  που κρύβονται σε όλη τη βία που απαιτείται για τη δημιουργία μιας επανάστασης.»
Η κατάσταση του νου του Λούκατς ήταν χαρακτηριστική εκείνων που εκπροσωπούσαν τις δυνάμεις του επαναστατικού μαρξισμού.
Σε μια μυστική συνάντηση στη Γερμανία το 1923, ο Λούκατς προτείνει την έννοια της επαγωγής της  «Πολιτιστικής Απαισιοδοξίας», προκειμένου να αυξηθεί η  απελπισία και η αποξένωση των ανθρώπων της Δύσης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επανάσταση.
Η συνάντηση αυτή οδήγησε στην ίδρυση του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης στη Γερμανία το 1923 – μια οργάνωση της μαρξιστών και προσανατολισμένων προς τον Κομμουνισμό ψυχολόγων, κοινωνιολόγων και άλλων διανοούμενων που έγιναν γνωστοί ως η Σχολή της Φρανκφούρτης, η οποία ασχολείτο με την εφαρμογή του του προγράμματος του Γκέοργκ Λούκατς.

Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci)

Ήταν ένας Ιταλός μαρξιστής “διανοούμενος” στο ίδιο επίπεδο με τον Γκέοργκ Λούκατς ο οποίος έφτασε με ανάλυση στα ίδια συμπεράσματα, όπως ο Λούκατς και η Σχολή της Φρανκφούρτης για την κρίσιμη σημασία των διανοουμένων στην υποδαύλιση επανάστασης στη Δύση.
Ταξίδεψε στην Σοβιετική Ένωση μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων του 1917 και έκανε κάποιες ακριβείς παρατηρήσεις που τον ανάγκασαν  να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι μία εξέγερση Μπολσεβικικού τύπου δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί  στους εργάτες της Δύσης, λόγω της φύσης των χριστιανικών ψυχών τους.
Ο Αντόνιο Γκράμσι έγινε ο ηγέτης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο του χάρισε το 1930 μια θέση σε μία από τις φυλακές του Μουσολίνι, όπου έγραψε το Prison Notebooks και άλλα έγγραφα.
Τα έργα αυτά έγιναν διαθέσιμα στα αγγλικά για τους Αμερικανούς.
Η συμβουλή του προς τους διανοούμενους ήταν να ξεκινήσει μια μακρά πορεία μέσα από τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά ιδρύματα της χώρας, προκειμένου να δημιουργηθεί ο νέος Σοβιετικός άνθρωπος πριν να υπάρξει μια επιτυχής πολιτική επανάσταση.
Η εξέλιξη αυτή αντανακλά τις παρατηρήσεις του στη Σοβιετική Ένωση ότι οι ηγέτες της δεν θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έναν τέτοιο νέο σοβιετικό άνθρωπο μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων.
Αυτό το σχέδιο για την αλλαγή του μυαλού και του χαρακτήρα που έκανε τον  Γκράμσι ήρωα του επαναστατικού μαρξισμού στην αμερικανική εκπαίδευση και άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του Νέου Αμερικανικού Παιδιού στα σχολεία από το εκπαίδευτικό καρτέλ.
Η ουσιαστική φύση της επαναστατικής στρατηγικής του Αντόνιο Γκράμσι  αντανακλάται στο “Το πρασίνισμα της Αμερικής” του Τσαρλς A. Ράιχ: «Μια επανάσταση έρχεται. Δεν θα είναι σαν τις επαναστάσεις του παρελθόντος. Θα προέρχεται από  το άτομο και τον πολιτισμό, και αυτό θα αλλάξει την πολιτική δομή ως την τελική πράξη του. Δεν θα χρειαστεί βία για να πετύχει και δεν μπορούν  να αντισταθούν με επιτυχία με τη βία. Αυτή είναι η επανάσταση της Νέας Γενιάς. «

Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich)

Στο  βιβλίο του, στα 1933 με τίτλο Η μάζική ψυχολογία του φασισμού, εξήγησε ότι η Σχολή της Φρανκφούρτης αποστασιοποιήθηκε από τη μαρξιστική κοινωνιολογία που έθετε τους «αστούς» εναντίον του «προλεταριάτου». Αντ’ αυτού, η μάχη θα είναι μεταξύ των «αντιδραστικών» και των «επαναστατικών» χαρακτήρων.
Έγραψε επίσης ένα βιβλίο με τίτλο “Η Σεξουαλική επανάσταση”, η οποία ήταν   πρόδρομος του τι επρόκειτο να συμβεί το 1960.
Η «σεξο-οικονομική» (“sex-economic”) κοινωνιολογία ήταν μια προσπάθεια να εναρμονίσει την ψυχολογία του Φρόιντ με την οικονομική θεωρία του Μαρξ.
Η θεωρία του Ράιχ εκφράστηκε στα λόγια του: «Η αυταρχική οικογένεια είναι το αυταρχικό κράτος σε μικρογραφία. Η Αυταρχική δομή του χαρακτήρα του ανθρώπου  παράγεται ουσιαστικά από την ενσωμάτωση της σεξουαλικής αναστολής και του φόβου στην ζωντανή ουσία των σεξουαλικών ορμών. Ο οικογενιακός ιμπεριαλισμός αναπαράγεται ιδεολογικά σε εθνικό ιμπεριαλισμό … η αυταρχική οικογένεια … είναι ένας παράγοντας όπου παράγονται η αντιδραστική ιδεολογία και οι αντιδραστικές δομές  . »
Η θεωρία του Βίλχελμ Ράιχ, όταν συνδυάζεται με την θεωρία της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στην Ουγγαρία του Georg Lukacs, μπορεί να θεωρηθεί ως η πηγή για την επιμονή της εκπαίδευσης του αμερικανικού καρτέλ σχετικά με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση από το νηπιαγωγείο και μετά και την πλήρη άρνηση της πατρικής δομής της οικογένειας, την εξωτερική εξουσία και τον δομή του παραδοσιακού χαρακτήρα.
Στην  θεωρία του Ράιχ περιλαμβάνονται και άλλοι ισχυρισμοί που φαίνεται να έχουν διαποτίσει την αμερικανική εκπαίδευση:
– Ο οργανωμένος θρησκευτικός μυστικισμός του Χριστιανισμού ήταν ένα στοιχείο της αυταρχικής οικογένειας που οδήγησε στον φασισμό.
– Πρέπει να εκθρονιστεί η πατριαρχική εξουσία εντός και εκτός του ανθρώπου  .
Επαναστατική σεξουαλική πολιτική σημαίνει την πλήρη κατάρρευση της αυταρχικής ιδεολογίας.
– Ο έλεγχος των γεννήσεων ήταν επαναστατική ιδεολογία.
– Ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ένα σεξουαλικό ζώο.
Η “Μαζική Ψυχολογία του φασισμού” του Ράιχ ήταν στην ένατη έκδοση της στα 1991 και είναι διαθέσιμη στα περισσότερα βιβλιοπωλεία των κολλεγίων.

Έριχ Φρόμ (Erich Fromm)

Όπως και ο Wilhelm Reich, ο Έριχ Φρόμ ήταν ένας κοινωνικός ψυχολόγος της Σχολής της Φρανκφούρτης ο οποίος ήρθε στην Αμερική το 1930.
Στο βιβλίων του “Διαφυγή από την Ελευθερία”, που δημοσιεύθηκε το 1941, είναι ένας ιδεολογικός σύντροφος στην “Μαζική Ψυχολογία του φασισμού” του Βίλχελμ Ράιχ.
Ο Έριχ Φρόμ υποστήριξε ότι ο πρώιμος καπιταλισμός δημιούργησε μια κοινωνική τάξη που εκτρέφει έναν σαδομαζοχιστικό και αυταρχικό χαρακτήρα που ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν εξαιρετικά παραδείγματα.
Υποστήριξε ότι η ίδια καπιταλιστική κοινωνική τάξη οδήγησε στη θεωρία του Καλβίνου περί του του “Προορισμού”, η οποία αντανακλούσε την βασική αρχή περί της ανισότητας των ανθρώπων που αναβίωσε στη ναζιστική ιδεολογία.
Υποστήριξε ότι ο αυταρχικός χαρακτήρας έχει ως εμπειρία μόνο την κυριαρχία ή την υποβολή και «οι διαφορές, είτε σεξουαλικές είτε τη φυλετικές, είναι αναγκαστικά είτε ανωτερότητας είτε κατωτερότητας.»
Υποστήριξε ότι η «Θετική Ελευθερία» σημαίνει την αρχή ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ισχύς από το ίδιο το μοναδικό άτομο  πως ο άνθρωπος είναι το κέντρο και ο σκοπός της ζωής,  ότι η ανάπτυξη και η υλοποίηση της ατομικότητας του ανθρώπου είναι ένα τέλος που ποτέ δεν μπορεί να εξαρτάται από τους σκοπούς που υποτίθεται ότι έχουν μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
Ο Έριχ Φρόμ έκανε το πραγματικό νόημα αυτής της «Θετικής Ελευθερίας» σαφές σε ένα άλλο από τα πολλά βιβλία του – Το Δόγμα του Χριστού … όπου περιγράφει τον επαναστατικό χαρακτήρα, όπως ο ίδιος όπως: ο άνθρωπος που έχει χειραφετηθεί από τους δεσμούς του αίματος και του εδάφους, από τη μητέρα και τον πατέρα του, και από την πίστη στο κράτος, τη φυλή, τη θρησκεία ή το κόμμα.
Ο Έριχ Φρόμ κάνει την επαναστατική του πρόθεση  πολύ σαφή στο “δόγμα του Χριστού” … «Θα μπορούσαμε να καθορίσουμε την επανάσταση σε μια ψυχολογική έννοια, λέγοντας ότι μια επανάσταση είναι ένα πολιτικό κίνημα που καθοδηγείται   από   ανθρώπους με την επαναστατικούς χαρακτήρες  και προσελκύει άτομα με επαναστατικούς χαρακτήρες.»

Χέρμπερτ Μαρκούζε (Herbert Marcuse)

Όπως Βίλχελμ Ράιχ και ο Έριχ Φρόμ, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε  ήταν ένας διανοούμενος της Σχολής της Φρανκφούρτης ο οποίος ήρθε στην Αμερική στα 1930.
Έχει συχνά περιγραφεί ως Μαρξιστής φιλόσοφος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα καθαρός κοινωνικός επαναστάτης που έβλεπε την αποσύνθεση της αμερικανικής κοινωνίας όπως ακριβώς ο Καρλ Μαρξ και ο Georg Lukacs έβλεπε το ενδεχόμενο της διάλυσης της γερμανικής κοινωνίας: « μπορεί κάποιος δικαίως να μιλά για μια πολιτιστική επανάσταση, δεδομένου ότι η διαμαρτυρία στρέφεται προς το σύνολο του πολιτιστικού οικοδομήματος, συμπεριλαμβανομένης της ηθικής της υφιστάμενης κοινωνίας … υπάρχει ένα πράγμα που μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα: η παραδοσιακή ιδέα της επανάστασης και η παραδοσιακή στρατηγική της επανάστασης έχει λήξει. Αυτές οι ιδέες είναι ντεμοντέ … Αυτό που πρέπει να αναλάβει είναι ένα είδος διάχυσης και διασκόρπισης της αποσύνθεσης του συστήματος. »
Ο Χέρμπερτ Μαρκούζε  δημοσίευσε το Έρως και Πολιτισμός το 1955, το οποίο έγινε το ιδρυτικό έγγραφο της αντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960 και έφερε την Σχολή της Φρανκφούρτης στα κολέγια και τα πανεπιστήμια της Αμερικής.
Υποστήριξε ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουν από τον  χαρακτήρα  της σύγχρονης βιομηχανικής κοινωνίας ήταν να απελευθερώσουν την ερωτική πλευρά του ανθρώπου, το αισθησιακό ένστικτο,  την εξέγερση κατά της «τεχνολογικής ορθολογικότητας».
Αυτή η ερωτική απελευθέρωση ήταν έτοιμη να λάβει τη μορφή της «Μεγάλης Άρνησης, «μια συνολική απόρριψη του καπιταλιστικού τέρατος και ολόκληρου του   έργου του, συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογικών αιτίων και της τελετουργικής-αυταρχικής γλώσσας.
Παρείχε τις πνευματικές δικαιολογίες για την εφηβική σεξουαλική επανάσταση, και το σύνθημα «Make Love, Not War».
Η θεωρία του περιελάμβανε την πεποίθηση ότι το Απελευθερωτικό Κίνημα των γυναικών ήταν το πιο σημαντικό συστατικό της αντιπολίτευσης  και ενδεχομένως το πιο ριζοσπαστικό.
Οι επαναστατικές του προσπαθειες άνθισαν σε έναν πλήρους κλίμακας πόλεμο   του επαναστατικού μαρξισμού κατά του λευκού Ευρωπαίου αρσενικού στα σχολεία και τα κολέγια.

Θέοντορ Αντόρνο (Theodor Adorno)

Ήταν ένας άλλος επαναστάτης μαρξιστής και μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης ο οποίος ήρθε στην Αμερική το 1930.
Μαζί με τους άλλους, ο Αντόρνο συνέγραψε την αυταρχική προσωπικότητα, η οποία δημοσιεύθηκε το 1950.
Το βιβλίο του Αντόρνο ήταν εμπνευσμένο από το ίδιο είδος των θεωρητικών ισχυρισμών που αποκαλύπτεται στα έργα του Βίλχελμ Ράιχ, του Έριχ Φρόμ και του Χέρμπερτ Μαρκούζε με βάση αναλυτικές μελέτες της γερμανικής κοινωνίας, που ξεκίνησαν το 1923.
Το βασικό θέμα ήταν το ίδιο. Υπήρχε ένα τέτοιο πράγμα όπως ένας αυταρχικός χαρακτήρας που ήταν το αντίθετο από το επιθυμητό του επαναστατικού χαρακτήρα. Αυτός ο αυταρχικός χαρακτήρας ήταν ένα προϊόν του καπιταλισμού, ο Χριστιανισμός, ο συντηρητισμός, η πατριαρχική οικογένεια και η σεξουαλική καταπίεση. Στη Γερμανία, ο συνδυασμός αυτός που προκαλείται από την προκατάληψη, τον αντισημιτισμό και φασισμό, σύμφωνα με τη θεωρία της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Οφείλετο επίσης στο γεγονός ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί ήταν προϊόντα του καπιταλισμού, του Χριστιανισμού, του συντηρητισμού, της πατριαρχικής οικογένειας και της σεξουαλικής καταπίεσης στα νιάτα τους. Έτσι, ο Θέοντορ Αντόρνο και τα άλλα μέλη της Σχολής της Φρανκφούρτης είχαν μια χρυσή ευκαιρία για να εκτελέσουν το πρόγραμμα του Γκέοργκ Λούκατς  και του Αντόνιο Γκράμσι για τη δημιουργία κοινωνικής επανάστασης στην Αμερική, αντί της Γερμανίας.
Θα κατασκευάσουν την ύπαρξη αυταρχικών προσωπικοτήτων μεταξύ των Αμερικανών με τάσεις προς την προκατάληψη, και στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν αυτό για να αναγκάσει την «επιστημονικά προγραμματισμένη αναμόρφωση» των Αμερικανών με τη δικαιολογία ότι είχε γίνει για την εξάλειψη της προκατάληψης.
Αυτή η επιστημονικά σχεδιασμένη επανεκπαίδευση θα γίνει το κυρίαρχο σχέδιο για το μετασχηματισμό των θεμελιωδών αξιών του συστήματος της Αμερικής στις αντίθετες επαναστατικές αξίες στην αμερικανική εκπαίδευση, έτσι ώστε τα παιδιά του σχολείου θα γίνουν αντίγραφα των Σχολής της Φραγκφούρτης και επαναστατικοί χαρακτήρες και να δημιουργηθεί έτσι το Νέο Αμερικάνικο Παιδί.
Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί, σημειώνοντας πως Αυταρχική προσωπικότητα είναι η βασική πηγή του συναισθηματικού τομέα των Εκπαιδευτικών Στόχων του 1964, της “Taxonomy” (Ταξινομικής) του Μπένζαμιν Μπλούμ (Benjamin Bloom), η οποία καθοδηγεί στη συνέχεια το εκπαίδευτικό καρτέλ.

Υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας ότι οι Beatles κατασκευάστηκαν από το Tavistock Institute του Λονδίνου και ότι όλα τα τραγούδια τους γράφτηκαν από τον Theodor Adorno της Σχολής της Φρανκφούρτης, με σκοπό να επηρεάσουν την κοινωνική αλλαγή.

sxolianews

by karavaki