Δειλία! Ένα από τα πιο άθλια χαρακτηριστικά του ανθρώπου είναι η δειλία. Όχι ο φόβος, ο φόβος είναι θεμιτός, είναι ανθρώπινος. Μιλώ για την δειλία, που ειδικά στις μέρες μας, έχει την τιμητική της. Ειδικά σήμερα έχει γεμίσει ο τόπος, με συμβιβασμένα και δειλά ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που αρνούνται να πολεμήσουν,
που επιλέγουν το εύκολο και που κρύβονται πίσω από τους Καιάδες τους. Τους βολικούς Καιάδες που έχουν δημιουργήσει για να έχουν άλλοθι, όλες εκείνες τις φορές που πρέπει να λογοδοτήσουν στους εαυτούς τους κυρίως. Έτσι λοιπόν, σε έναν Καιάδα πνίξαμε τα πάντα μας. Σε έναν Καιάδα πετάξαμε τους “άχρηστους”. Αυτούς που δεν κάνανε την δουλειά μας, που μας ξεβολέψανε από το πλαίσιο, από όλα εκείνα τα καλούπια που βάλαμε τις ζωούλες μας. Ότι δεν χώρεσε εκεί, ότι περίσσεψε ή ότι μας στρίμωξε, με μια σπρωξιά το πετάξαμε. Ότι δεν πάταγε γερά, ότι δεν άντεχε το “ξύλο” μας, ότι δεν ήταν σαν εμάς, με μια σπρωξιά το πνίξαμε μια για πάντα. Η λύση, εύκολη, όλα εκεί, βαθιά, να φύγουν, να χαθούν, όλα στον Καιάδα μας. Την λύση την πανηγυρίσαμε, γιατί, πολύ μας βόλεψε. Μας έβγαλε από την δύσκολη θέση, μας γλίτωσε από την προσπάθεια. Ποιος κάθεται τώρα να προσπαθήσει βρε αδελφέ; Δεν βολεύει αυτό. Το σπρώξιμο βολεύει, το πνίξιμο είναι το εύκολο. Αμέτρητοι οι Καιάδες, ο κάθε ένας έχει και τον δικό του.Και αφού ολότελα δικός του είναι, τον κάνει χρήση κατά πως τον συμφέρει, κατά πως τον βολεύει. Τις πιο πολλές φορές άδικα. Τις πιο πολλές φορές σκληρά και απάνθρωπα. Τέτοιο πλάσμα είναι ο άνθρωπος! Πνιγεί! Σπρώχνει! Πετάει! Αδικεί! Ανθρώπους, ελπίδες, όνειρα, συναισθήματα. Πετάει και πετιέται ο άνθρωπος. Γέμισε ο κόσμος βολικούς Καιάδες. Πέρα ως πέρα άδικους. Σε ένα επιλεκτικό ξεπατίκωμα από το μεγαλείο της Αρχαίας Σπάρτης,αυτό μας βόλεψε από εκεί, αυτό υιοθετήσαμε. Για μάχες; Ούτε λόγος να μην γίνεται. Το άλλο στοιχειό της Σπάρτης δεν το “είδαμε”. Την ανδρεία, δεν την αντέχουμε. Τον πόλεμο δίχως αύριο για τα ιδανικά μας δεν τον θέλουμε. Εκείνες τις μάχες για τις άξιες μας, ποτέ δεν τις δώσαμε. Ήταν δύσκολες βλέπεις! Ήθελαν ψυχή, ήθελαν αρχίδια και εμείς δεν τα είχαμε. Από ολάκερη Σπάρτη ο Καιάδας μας έκανε και αυτόν κρατήσαμε. Στον Καιάδα λοιπόν, όλα τα ζόρικα εκεί, όλα τα άβολα, όλα τα δύσκολα. Όλα αυτά που αξίζουν, που ξεχωρίζουν, που μας ευλογούν. Όλα αυτά που θα μας κάνουν “Σπαρτιάτες” εκεί τα ρίξαμε. Κατάντια φίλε μου! Βολεμένα ανθρωπάκια. Τρομαγμένα ανθρωπάκια. Πουλημένα ανθρωπάκια. Αξιοθρήνητα, δειλά ανθρωπάκια. Δεν τον θέλω πια, σας τον χαρίζω. Δεν τον χρειάζομαι. Πέταξα κάμποσους ως τώρα στον δικό μου. Φτάνει! Κατάφερα και βγήκα από κάμποσους ως τώρα που βρέθηκα πεταμένος. Έμαθα πια! Έμαθα πως, με κατεβασμένα σπαθιά, με υψωμένες ασπίδες και με τον Καιάδα γεμάτο πάνω ως πάνω. Καμιά μάχη δεν κερδήθηκε ποτέ! Ποτέ όμως!!!
loveletters
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται.