Η διαφορά μεταξύ Ναρκισσισμού και κακοήθους Ναρκισσισμού

Υπάρχουν δύο είδη ναρκισσιστών. Μία κατηγορία με μεγάλη ποικιλία από ναρκισσιστές και οι κακοήθεις ναρκισσιστές, μία ολόκληρη κατηγορία από μόνοι τους. Είναι ατυχές το γεγονός ότι αποκαλούνται με το ίδιο όνομα, επειδή είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο η νύχτα από την μέρα.

Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι ένας κακοήθης ναρκισσιστής είναι απλώς μια ακραία μορφή ναρκισσιστή. Ως εκ τούτου έχουν την ιδέα ότι ο ναρκισσισμός είναι μια ψυχική ασθένεια που υπάρχει σε ποικίλους βαθμούς σοβαρότητας.
Στην πραγματικότητα, πολλοί πηγαίνουν παραπέρα και υποστηρίζουν ότι η ψυχοπάθεια είναι απλά  μία ακόμη διαβάθμιση σε σοβαρότητα πιο πάνω από τον κακοήθη ναρκισσισμό.
Αλλά αυτή είναι εσφαλμένη σκέψη. Γιατί τότε είσαι απλά ένας ναρκισσιστής μέχρι να σε πιάσουν και να καταδικαστείς για ένα βίαιο έγκλημα που ενέχει σωματική βία, σωστά;
Αυτό δεν βγάζει νόημα, δεν είναι λογικό. Η ίδια η ουσία μιας ασθένειας που υποστηρίζεται πως είναι η πράξη του άρρωστου ατόμου είναι παράλογη. Για παράδειγμα, τότε, ο  Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ ήταν μόνο ένας κακοήθης ναρκισσιστής μέχρι την ημέρα που δολοφονήθηκε ο πρόεδρος Κένεντι, από την οποία πράξη ξαφνικά έγινε ένας ψυχοπαθής, σωστά; Παράλογο.
Όπως ισχυρίζεται ο Δρ Robert Hare, η συντριπτική πλειοψηφία των ψυχοπαθών ποτέ δεν διαπράττουν ένα σωματικά βίαιο έγκλημα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απολύτως ικανοί να το διαπράξουν οποιαδήποτε στιγμή μπουν στον πειρασμό και να νομίζουν ότι μπορούν να την γλυτώσουν.
Και σίγουρα δεν σημαίνει ότι δεν είναι καταστροφείς που αφήνουν ένα τεράστιο σωρό ανθρωπίνων καταστροφών στο πέρασμά τους.
Επειδή δεν έχουν συνείδηση.
Αυτό που μετράει είναι το τι εναι ΙΚΑΝΟΙ να διαπράξουν αυτοί οι άνθρωποι και ότι ποτέ δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν ξέρεις τι εμείς οι ίδιοι είμαστε ικανοί να κάνουμε φτάνοντας στα άκρα μέχρι να ανακαλύψουμε ότι φτάσαμε στα άκρα.
Ο καθένας έχει ένα ορισμένο ποσοστό ναρκισσισμού ως  χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του. Είναι απαραίτητο. Είναι υπεύθυνο για την αγάπη του εαυτού και το ένστικτό μας για αυτοσυντήρηση. Οι άνθρωποι που αποκαλούμε “ναρκισσιστές ” είναι συνήθως άνθρωποι που έχουν διογκωμένη αυτοεκτίμηση.
Το τυπικό στερεότυπο είναι αυτό που ο  Μοχάμεντ Αλί που χρησιμοποιούσε για κοροϊδία όταν τον αποκαλούσαν “Cassius Clay”!!! “Είμαι ο πιο ένδοξος, ο  ομορφότερος, ο καλύτερος”
Ο ναρκισσιστής φουσκώνει τον εαυτό του. Σημειώστε ότι αυτό είναι θετικό.
Ποιον πληγώνει; Κανέναν. Στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να είναι αναίσθητος, κενόδοξος και  αλλαζονικός. Ναι, ο απλός ναρκισσιστής μπορεί να είναι αντιπαθητικός. Αλλά δεν είναι  ΑΡΠΑΚΤΙΚΟ.
Δεν πρέπει βλάψει τους άλλους για να σκοτώσει τον πόνο του. Δεν πρέπει να δημιουργήσει το μεγαλείο του ξεσχίζοντας τους άλλους και ρίχνοντά τους από το βάθρο. Δεν πρέπει να φέρεται στους άλλους σαν σκουπίδι για να αισθάνεται καλά για τον εαυτό του.
Γιατί; Γιατί πραγματικά αισθάνονται καλά για τον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, το πρόβλημά του είναι ότι αισθάνεται πάρα πολύ καλά  για τον εαυτό του. Κατά κύριο λόγο είναι ένας κακομαθημένος που δεν του έλλειψε ποτέ τίποτα ή κάποιος στον οποίο δόξα και τύχη τον χτύπησαν κατακέφαλα.
Αλλά είναι ικανός να αγαπήσει την σύζυγο και τα παιδιά του; Ναί! φυσικά. Αν δει ένα σκύλο ή ένα πρόσωπο που υποφέρει πεσμένο στο δρόμο θα τους κλωτσήσει ορμώμενος από την δύναμη που του δίνει η εξουσία; Όχι! Θα τους βοηθήσει τρυφερά. Αυτός είναι ανθρώπινο ον. Έχει μόνο ένα κακό χαρακτηριστικό προσωπικότητας. Ποιος δεν έχει;
Τώρα κάντε τις ίδιες δύο ερωτήσεις σχετικά με έναν κακοήθη ναρκισσιστή. Οι απαντήσεις θα πρέπει να αντιστραφούν. Δεν θα ανταποκριθεί ανθρωπίνως σε οποιαδήποτε από τις δύο καταστάσεις … εκτός και αν υπάρχει ακροατήριο για να προβεί σε μια ευγενικώς ανθρωπιστική πράξη, παίζοντας θέατρο.
Ο κακοήθης ναρκισσιστής δεν είναι κανένας από την ποικιλία στον κήπο με τους ναρκισσιστές. Ο ναρκισσισμός του κακοήθους ναρκισσιστή δεν είναι απλά ένα χαρακτηριστικό προσωπικότητας. Έχει μια διαταραγμένη προσωπικότητα, σπασμένη, δυσλειτουργική. Ο κακοήθης ναρκισσιστής είναι ένα ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ναρκισσιστής. Νομίζει ότι μπορεί να αποκτήσει μεγαλείο με αρνητικό τρόπο. Αφαιρώντας το από τους άλλους.
Ως εκ τούτου, πιστεύει πως θα δοξάσει τον εαυτό του μειώνοντας εσάς. Πιστεύει πως θα κερδίσει  σεβασμό αρνούμενος οποιονδήποτε σεβασμό σε σας. Πιστεύει πως θα κάνει τον εαυτό σημαντικό με το να σας μεταχειρίζετι σαν σκουπίδι. Καλυτερεύει την υπόληψή του καταστρέφοντας την δική σας.
Βλέπετε το μοτίβο; Είναι σαν να πιστεύει πως το μεγαλείο είναι κάποιο είδος ουσίας που αφομοιώνει ο ίδιος με το να  καταβροχθίζει το δικό σας. Όπως το αρπακτικό. Από αυτό είναι φτιαγμένο ένα αρπακτικό – από όλα τα πτώματα της λείας που έχει φάει. Ο κακοήθης ναρκισσιστής σας κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα στο ηθικό πεδίο δράσης.
Σκέφτεται πως όλη την σκέψη, το σεβασμό, την αγάπη, την προσοχή, την αξία, και την εκτίμηση που σας έκλεψε ανηκουν σε αυτόν τώρα. Με άλλα λόγια, ο  κακοήθης ναρκισσιστής είναι ένας ηθικός κανίβαλος. Κάτι σαν  βαμπίρ που ζει πίνοντας το αίμα των άλλων ανθρώπων (ένα σύμβολο για τη ζωή και τον πόνο).
Έτσι, αντί να υμνεί τον εαυτό του σαν τον ναρκισσιστή που βρίσκεται στην κατηγορία με τις ποικίλλες συμπεριφορές, ο κακοήθης ναρκισσιστής απλά σας σπιλώνει. Βλέπετε διαφορά; Υπάρχει τεράστια διαφορά.
Αυτός είναι ο λόγος που είναι αρπακτικό. Περνάει τη ζωή πεινασμένα ψάχνοντας για καλές ευκαιρίες  να σας ρίξει μια καλή δαγκωνιά. Έχει εθιστεί σε αυτό το παυσίπονο ναρκωτικό. Έτσι, όσο πιο πολύ παίρνει τόσο περισσότερο θέλει.
Επομένως, το να πληγώνουν τους ανθρώπους δεν είναι κάτι που οι  κακοήθεις ναρκισσιστές κάνουν τυχαία: αυτό είναι ο τρόπος που ζουν.
Με άλλα λόγια, δεν είναι μόνο ελαφρώς άρρωστοι στο κεφάλι: είναι σοβαρά άρρωστοι στο κεφάλι, ανεξάρτητα με  το πόσο καλοί είναι στο να προσποιούνται τους φυσιολογικούς δημοσίως.
Αυτό ήταν, τόχετε τώρα: το πορτρέτο του ναρκισσιστή και του κακοήθη ναρκισσιστή. Η ομοιότητα είναι καθαρά επιφανειακή από το γεγονός ότι και οι δύο είναι συχνά (αλλά όχι πάντα) αλαζονικοί ή ακόμα και υπεροπτικοί. Και οι δύο είναι αδιάφοροι για τους άλλους.
Αλλά εκεί τελειώνει και η ομοιότητά τους. Ο ναρκισσιστής δεν έχει καμία κακοήθεια μέσα του.
Ένας κακοήθης ναρκισσιστής δεν έχει πραγματικά διογκωμένη αυτοεκτίμηση. Ζει μέσα στον τρόμο των στιγμών αυτογνωσίας, έτσι ώστε να την αγνοεί όμως. Απλά ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ τον ρόλο ενός θεού, που παίζει τον ρόλο κάποιου που πιστεύει πως ο ξερολισμός (τα ξέρω όλα) του δεν βρωμάει (για να τον πάρουν χαμπάρι). Είναι ένα μικρό παιδί που παίζει το παιχνίδι ” ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΙ” (αυτό που τα παιδιά εφευρίσκουν έναν φανταστικό φίλο-εαυτό) ντυμένος με τα ρούχα του μπαμπά. Στην πραγματικότητα απεχθάνεται τον εαυτό του. Τόσο πολύ που δεν θα μάθει καν τον αληθινό εαυτό του.
Δεν θα ταυτιστεί με τον  αληθινό άθλιο εαυτό του. Ο ίδιος προτιμά να είναι αντικατοπτρισμός που κάνει σε καθρέφτες.
Επομένως, ένας κακοήθης ναρκισσιστής δεν είναι απλώς μια σοβαρή περίπτωση ναρκισσισμού. Ένας κακοήθης ναρκισσιστής είναι ένα εντελώς άλλο πράγμα.
με πληροφορίες από narc-attack.blogspot.gr

 malignantnarcissisticdevil.wordpress.com