Έμαθε από μικρός να παλεύει με το σκοτάδι και να το μετατρέπει σε φως. Με τα «μάτια» της θέλησης και του κοφτερού του μυαλού έχει κερδίσει διακρίσεις σε μαθητικές ολυμπιάδες, διαγωνισμούς φυσικής και αγώνες σκακιού πανελλαδικής εμβέλειας, ενώ στο σχολείο του στη Θεσσαλονίκη ήταν αριστούχος και παράδειγμα προς μίμηση.
Της Μαργαρίτας Τζαγκαράκη
Ο Αργύρης Κουμτζής είναι τυφλός από τη βρεφική του ηλικία, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τον σταματήσει και να τον εμποδίσει να αριστεύει σε ό,τι καταπιάνεται.
«Αυτό που έχω πρακτικά είναι ατροφία οπτικού νεύρου, είναι μία κληρονομική ασθένεια, έχω ολοκληρωτική απώλεια όρασης» λέει στο newsbeast.gr. «Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι η καθημερινότητά σου» τον ρωτάμε.
«Εύκολη ή δύσκολη; Δεν το σκέφτομαι έτσι. Για μένα δεν υπήρχε ποτέ το εύκολο ή το πιο δύσκολο. Είναι όπως είναι. Μπορεί να έχει κάποιες δυσκολίες σε ορισμένα πράγματα. Όπως το διάβασμα, όπως το να μετακινηθώ μόνος μου και να πάω στη σχολή μου. Απλά πράγματα και καθημερινά. Δεν είναι ότι δεν γίνονται αλλά είναι ίσως πιο δύσκολα από ό,τι είναι για τους υπόλοιπους» μας λέει.
Από το πλευρό του δεν έλειψαν στιγμή οι γονείς του. «Οι γονείς μου ήταν δίπλα μου, 100%, επειδή έχουν και οι ίδιοι πρόβλημα όρασης. Ξέρετε σε άλλες περιπτώσεις υπάρχει θέμα να αποδεχτούν και οι ίδιοι οι γονείς το πρόβλημα ενώ σε εμένα αυτό ήταν πάρα πολύ εύκολο. Έτσι μεγαλώσαμε. Κι εμένα και τον αδερφό μου μας στήριξαν σε κάθε βήμα, σε καθετί που θέλαμε να κάνουμε. Ο αδερφός μου είναι ένα χρόνο μικρότερος, σπουδάζει Μηχανολόγος στο ΑΠΘ. Χωρίς αυτούς δε θα γινόταν τίποτα».
Αυτό λοιπόν το ευγενικό και χαρισματικό παιδί ήθελε ανέκαθεν να σπουδάσει. Όνειρό του είναι να ασχοληθεί με την Αστροφυσική και με την έρευνα. Το να γίνει αυτό το όνειρο πραγματικότητα είναι μονόδρομος για εκείνον.
Στο Γυμνάσιο του άρεσαν περισσότερα τα Μαθηματικά αλλά μετά την Α' Λυκείου προέκυψε η αγάπη για την Φυσική. Σε αυτό συνέβαλε κι ένας πολύ καλός καθηγητής που βρέθηκε στο δρόμο του. Ο Αργύρης Κουμτζής αποφασίζει τελικά να σπουδάσει Φυσική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Ο Αργύρης, ενώ βρισκόταν στη Β' Λυκείου χτύπησε με ενθουσιασμό την πόρτα του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, αναμένοντας στήριξη για την εισαγωγή του στο συγκεκριμένο Τμήμα. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. Υπήρχε ένα πρόβλημα όχι για τον ίδιο, αλλά για το εκπαιδευτικό σύστημα: ήταν τυφλός.
Το Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης δηλώνει αντικειμενική αδυναμία να παράσχει στον τυφλό μαθητή τις ίδιες δυνατότητες σπουδών με τους βλέποντες φοιτητές. Ο λόγος ήταν ότι στο πρόγραμμα σπουδών υπήρχαν εργαστήρια, και άρα το παιδί θα αντιμετώπιζε δυσκολίες στην παρακολούθησή τους, ενώ και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα κρίθηκε ότι δεν ήταν εύκολο να «μεταφραστούν» για έναν τυφλό φοιτητή.
«Τα προβλήματα προέκυψαν από την πρώτη στιγμή. Από τη Β' Λυκείου που έψαξα για να δω τι γίνεται μου είπαν ότι δεν μπορούν να με πάρουν για δικούς τους λόγους, κυρίως το πρόβλημά τους ήταν ότι δεν ξέρανε και ότι δεν είχανε διάθεση να μάθουνε εκείνη τη χρονική στιγμή. Θεωρούσαν ότι υπάρχουν κάποια πρακτικά προβλήματα τα οποία δεν είχαν τη διάθεση, την όρεξη να ψάξουν πώς μπορούν να λυθούνε και τους φαινόταν κάτι πολύ μεγάλο και πολύ δύσκολο. Συν τοις άλλοις ήταν και είναι και πολύ πιεσμένα τα πανεπιστήμια μας και από οικονομικής άποψης. Αισθάνονταν λοιπόν ότι ήταν μία πολύ μεγάλη καινούρια δυσκολία που θα ερχόταν» λέει στο newsbeast.gr.
Τελικά η υπόθεσή του έφτασε στη Βουλή με αποτέλεσμα να αλλάξουν οι διατάξεις που ίσχυαν και άνοιξε ο δρόμος για όλα τα παιδιά με αναπηρία που επιθυμούν να σπουδάζουν στη σχολή της αρεσκείας τους.
«Τελικά πώς ξεπεράστηκαν τα προβλήματα» τον ρωτάμε; «Το καθετί ξεπεράστηκε με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν λύσεις αρκεί να είμαστε έτοιμοι να τις ψάξουμε και να τις προσαρμόζουμε στα δικά μας δεδομένα. Δεν είναι ότι δεν υπήρχαν λύσεις είναι ότι απλά αυτοί δεν τις ξέρανε, εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Τελικά σε συνεργασία με τους καθηγητές του Τμήματος Φυσικής βρέθηκαν κάποιες λύσεις για να ξεπεραστούν τα πρακτικά προβλήματα» λέει ο Αργύρης Κουμτζής.
Τον ρωτάμε εάν σκέφτηκε να φύγει έξω, για να μας απαντήσει ότι δεν ήθελε για το πρώτο πτυχίο να φύγει από την Ελλάδα.
Όσο για το αν τον στενοχώρησε όλη αυτή η ιστορία με το Αριστοτέλειο όπου σήμερα είναι τριτοετής φοιτητές απαντά: «Πιο πολύ με θύμωσε θα έλεγα, σε πρώτη φάση. Ήμουν αρκετά αισιόδοξος ότι θα έληγε καλά αλλά δεν ήταν το πιο θετικό να πηγαίνει ένας μαθητής με όρεξη και ενθουσιασμό σε αυτούς τους ανθρώπους να μιλήσει και να του λένε αυτό το πράγμα, ότι δεν μπορείς να γίνεις δεκτός. Παρά την αρχή διστακτικότητά τους, πριν μπω στο πανεπιστήμιο, από εκεί και πέρα ήταν όλοι πάρα πολύ πρόθυμοι, πάρα πολύ βοηθητικοί. Σε δύο καθηγητές πρέπει να σταθώ. Ο ένας είναι ο κ. Πολάτογλου ο οποίος βοήθησε να βρούμε λύσεις σε πολλά προβλήματα στα εργαστήρια και ο άλλος είναι ο κ. Βλάχος που από το δεύτερο έτος με πήρε στην ερευνητική του ομάδα, και ξεκίνησα έτσι να ασχολούμαι με την έρευνα και να προκύψουν αργότερα οι υπόλοιπες ευκαιρίες».
Το εισιτήριο για Οξφόρδη
Όλοι γύρω του διέκριναν την κλίση του στις θετικές επιστήμες. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και τελικά αυτή η διαπίστωση ήταν κάτι περισσότερο από σωστή. Μετά από πολλούς κόπους, ο Αργύρης Κουμτζής κατάφερε πριν λίγο καιρό να γίνει δεκτός στην Οξφόρδη και μάλιστα είναι ένας από τους 7, ανάμεσα σε εκατοντάδες αιτήσεις που εστάλησαν, που έλαβε θετική απάντηση.
«Είχα δει από πέρυσι ότι υπήρχαν προγράμματα που με ενδιέφεραν. Είναι ένα ερευνητικό πρόγραμμα που πηγαίνεις, κάνεις έρευνα και σε πληρώνουνε. Κάνουνε κάποιες εκατοντάδες άτομα αίτηση και στο συγκεκριμένο πήραν 7 άτομα, κι ένας ήμουν εγώ. Έχουν πολύ υψηλά στάνταρ για να γίνεις δεκτός. Ζητάνε να έχεις πολύ καλές γνώσεις προγραμματισμού, να έχεις ερευνητική εμπειρία, παίζει ρόλο το βιογραφικό, το motivation letter, οι συστατικές επιστολές, η βαθμολογία σου στο πανεπιστήμιο» λέει ο ίδιος.
«Πώς έμαθες τα ευχάριστα;» τον ρωτάμε.
«Μου έστειλαν e-mail αποδοχής. Ήμουν στην βιβλιοθήκη όταν το έμαθα και χάρηκα πάρα πολύ. Είχα αφιερώσει πάρα πολλές ώρες να βρω τα προγράμματα αυτά και να κάνω τις αιτήσεις. Aισθανόμουν ότι μου άξιζε να με πάρουν. Ειδικά την πρώτη βδομάδα που το έμαθα ότι έγινα δεκτός ήμουν μες την τρελή χαρά. Φεύγω στις 3 Ιουλίου, δυο μήνες θα κάτσω εκεί».
Και συνεχίζει: «Εκεί τα πανεπιστήμια έχουν οργανωμένες υπηρεσίες προσβασιμότητας, δηλαδή με το που μίλησα μαζί τους, μου είπαν κατευθείαν ότι θα κανονίσουν ό,τι χρειάζεται. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν ήταν μόνο οι προδιαγραφές ήταν και η νοοτροπία. Το παιδί δηλαδή αυτό που θα με επιβλέπει, είναι καθηγητής στην Οξφόρδη. Όταν επικοινώνησε μαζί μου μού είπε "πες μου πώς θα ξεπεράσουμε τα πρακτικά προβλήματα που υπάρχουνε". Η ιδέα είναι "πώς τα ξεπερνάμε", όχι δεν τα ξεπερνάμε όπως κάνανε εδώ. Αυτό είναι το παράπονό μου. Δεν περίμενα να ξέρουν, να είναι ενημερωμένοι ήδη αλλά να έχουν την διάθεση να γκουγκλάρουν απλά να δουν τι γίνεται ρε παιδί μου σε άλλες χώρες σε άλλα πανεπιστήμια. Δεν κάνανε ούτε αυτό» μας λέει ξεκαθαρίζοντας ότι όλα αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν και δεν έχουν πια τόση σημασία για τον ίδιο.
Ο Αργύρης Κουμτζής, στα 20 του χρόνια, ξέρει με τι θέλει να ασχοληθεί στη ζωή του.
«Θέλω να ασχοληθώ με την έρευνα, αυτός είναι ο πρώτος στόχος. Και στην ερευνητική ομάδα του κ. Βλάχου που είμαι και στην Οξφόρδη, όλα αυτά τα κάνω για να έχω συστατικές επιστολές και να κάνω αίτηση σε κάποιο καλό πανεπιστήμιο Ευρώπη και Αμερική για μεταπτυχιακό και διδακτορικό αντίστοιχα. Είναι ανταγωνιστικά τα πράγματα στο αντικείμενο αυτό. Πέρυσι που πήγα σε ένα πρόγραμμα στην Αμερική μας είπαν ότι μόνο το 20% καταφέρνει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την Αστροφυσική. Ελπίζω να τα καταφέρω αλλά εντάξει υπάρχουν και εναλλακτικές».
Τον ρωτάμε κλείνοντας εάν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε...
«Ναι, θέλω να πω δύο πράγματα: Αυτό που έχει κάνει το κράτος με την δική μου περίπτωση, είναι ότι έχει αλλάξει το νόμο σχετικά με την εισαγωγή φοιτητών με διάφορες αναπηρίες στα πανεπιστήμια της χώρας. Ο καθένας πια μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο ανεξάρτητα με τι αναπηρία έχει. Αλλά αυτό είναι το ένα κομμάτι. Το άλλο είναι πώς μπορεί αυτός να εξασφαλιστεί ότι θα έχει πρόσβαση στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου και στην ίδια τη γνώση που προσφέρεται εκεί. Κι όταν λέμε πρόσβαση, εννοούμε ισότιμη πρόσβαση. Αυτό είναι ένα κομμάτι που αυτή τη στιγμή είναι στο μηδέν για να μην πω στο μείον. Δεν έλυσαν το πρόβλημα επειδή άλλαξαν το νόμο και ανάγκασαν τα πανεπιστήμια να τους πάρουν όλους».
Και καταλήγει: «Εάν μπορούσα να στείλω ένα μήνυμα στα άτομα με αναπηρία είναι να βγουν από το σπίτι τους να προσπαθήσουν να κάνουν πράγματα στη ζωή τους, να μορφωθούν όσο μπορούν και από εκεί και πέρα εάν κάτι το αγαπάς πολύ και θες να το προσπαθήσεις εξαρτάται μόνο από σένα να το καταφέρεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προσβλητικά και υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται.