Τέρμα στον μύθο του «ιουδαιο-χριστιανισμού»!

Ο όρος «ιουδαιο-χριστιανισμός» είναι ένα κατασκεύασμα που εξυπηρετεί πολιτικές ατζέντες. Δεν έχει καμία θεολογική και ιστορική βάση. Στις ΗΠΑ, όπου είναι ευρύτερα διαδεδομένος και εν γένει «αποδεκτός» ο όρος, γίνεται συχνά επίκλησή του όταν πρέπει
να νομιμοποιηθεί ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» από την υπερατλαντική «υπερδύναμη» ή όταν ανακύπτουν θέματα «ηθικής» στην δημόσια σφαίρα. Συχνά ο όρος ταυτίζεται με τον «συντηρητισμό», ακόμα και με την «παλιά», «χρυσή» εποχή του καπιταλισμού (!) στις ΗΠΑ, ως αντίθεση στην μετα-χριστιανική επί Ομπάμα λίμπεραλ Αμερική.

Στην Ευρώπη από την άλλη, παρατηρείται τελευταίως δυτικά πατριωτικά και αντι-ισλαμιστικά κινήματα και κόμματα να αποθεώνουν το κράτος του Ισραήλ και να έχουν ενσωματώσει στον λόγο τους φιλο-ισραηλινές (ή φιλο-σιωνιστικές) θέσεις με την δικαιολογία του «κοινού μετώπου» κατά του τζιχαντισμού και της ισλαμοποίησης. Την ίδια ώρα βέβαια, οι επίσημοι φορείς των εβραϊκών κοινοτήτων στις χώρες τους, όχι μόνο δεν… συγκινούνται, αλλά τείνουν χέρι συμμαχίας προς τους μουσουλμάνους ομόλογούς τους για τον «κοινό μέτωπο» κατά του «ρατσισμού» και της «ισλαμοφοβίας»…

Στον αχανή χώρο του διαδικτύου (και στο ελληνόφωνο κομμάτι του) είναι σύνηθες ο όρος «ιουδαιο-χριστιανισμός» να εκτοξεύεται με ευκολία ως δηλητηριώδες «τσιτάτο» από άτομα που γνωρίζουν ελάχιστα ή τίποτα περί πίστεως. Ο ΚΟ είχε παρουσιάσει παλαιότερα δύο αναλυτικότατα άρθρα για τον "μύθο της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης»" (Μέρος 1^ο και Μέρος 2^ο). Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για το θέμα, ας σπεύσει να διαβάσει. Ο όρος είναι εξαιρετικά προσβλητικός για τους Χριστιανούς και όμως αναπαράγεται συνεχώς ως «μομφή» εναντίον του Χριστιανισμού από αδαείς που θεωρούν τους εαυτούς τους «γνώστες». Στην παγκόσμια ιστορία, είναι αμέτρητες οι μορφές του -  υπό ευρεία έννοια – χριστιανικού κόσμου (κληρικοί, ομολογητές, πολιτικοί, στρατιωτικοί, συγγραφείς, καλλιτέχνες κλπ), που έχουν σταθεί σκληρά επικριτικοί στον Ιουδαϊσμό και στην εν γένει εβραϊκή επιρροή σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο στις χώρες τους και στον ευρωπαϊκό ή δυτικό, γενικότερα, πολιτισμό. Μερικές τέτοιες μορφές και η σκέψη τους έχουν παρουσιαστεί από τον ΚΟ. Είναι περίεργο με πόση αφέλεια (;) υιοθετούν κάποιοι έναν τόσο αδόκιμο όρο όπως είναι ο «ιουδαιο-χριστιανισμός», την στιγμή που είναι μόνιμη η κατηγορία ότι ο Χριστιανισμός «γέννησε» τον αντισημιτισμό, αν και αυτό ιστορικά δεν ισχύει. Δεν θα μας φτάσει ο καιρός να θυμηθούμε τόσους και τόσους ανθρώπους που ήταν ενσυνείδητα χριστιανοί ή προέρχονταν από ένα βαθύ χριστιανικό περιβάλλον (πέρα από θεολογικά - δογματικά κριτήρια) σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, οι οποίοι κατηγορήθηκαν ως “αντισημίτες” (θυμηθείτε τον Κοσμά τον Αιτωλό) και μέχρι σήμερα λογίζονται ως τέτοιοι (χαρακτηριστική περίπτωση ο Κορνήλιος Κοντρεάνου στην Ρουμανία). Να ήταν ταυτόχρονα και «ιουδαιο-χριστιανοί»;

Είναι προκλητικό και ίσως ύποπτο, εάν δεν οφείλεται στην βαθιά αμάθεια, να επιμένει κάποιος μετά από όλα αυτά, στον μύθο του «ιουδαιο-χριστιανισμού». Από τις βλάσφημες και λυσσαλέες επιθέσεις κατά του Χριστιανισμού (και όχι την απλή άρνηση της χριστιανικής πίστης – δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει ή να μην πιστεύει τίποτα), η μόνη που ωφελείται είναι η Νέα Τάξη. Στην Ελλάδα μόνον οι ενσυνείδητα ανιστόρητοι ή οι διασπαστές της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού ή οι εθνομηδενιστές, αμφισβητούν την συμβολή της Ορθοδοξίας στην διατήρηση του Ελληνισμού και σε όλους τους αγώνες του έθνους. Πολλοί κρίνουν την Εκκλησία βλέποντας το σήμερα. Η εκκοσμίκευση, η αλλοίωση του εθνικού – θρησκευτικού φρονήματος του λαού μας, η αποσάθρωση των αξιών, η επέλαση της αριστερής ιδεοληψίας σε κάθε επίπεδο της ζωής μας, η ενοχοποίηση του πατριωτισμού (πολλώ μάλλον του εθνικισμού) μπόρεσαν να βρουν χώρο και και να επηρεάσουν και τον κόσμο της Εκκλησίας. Αλλά, ιστορικά και θεολογικά δεν γεννήθηκε, ούτε υπήρξε ποτέ κάποιος «ιουδαιο-χριστιανισμός».

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όμως, στην Αμερική, η καλλιεργημένη μαζική κουλτούρα των τελευταίων δεκαετιών, η «συνεισφορά» του εβραϊκού στοιχείου στον «επηρεασμό της δημόσιας συζήτησης» και τα γεωπολιτικά παιχνίδια, ευνόησαν την υποστήριξη τέτοιων μυθευμάτων. «Συντηρητικοί», Neocons, Χριστιανοί Σιωνιστές (φονταμενταλιστές ευαγγελικοί) και όσοι εντάσσονται στην άλλοτε κραταιά «Χριστιανική Δεξιά», θεωρούν τους εαυτούς τους υπερασπιστές των «Ιουδαιο-Χριστιανικών αξιών». Στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα σιωνιστικά οράματα.       

Ήδη το 1845, ο πρωτο-σιωνιστής «αφομοιωμένος» Εβραίος και βαφτισμένος χριστιανός, μετέπειτα πρωθυπουργός της Αγγλίας (το 1866 και την εξαετία 1874-80), Benjamin Disraeli, στο βιβλίο του “Sybil” αρχίζει και μιλάει για «Εβραιο-Χριστιανισμό» και να διακηρύττει ότι μια «ιουδαιο-χριστιανική» εκκλησία θα «αναζωογονούσε» την πνευματικότητα της Αγγλίας, ενώ ο ίδιος οραματιζόταν μία «ανακαινισμένη Σιών». Ο ίδιος, σε όλη την πορεία του, θεωρούσε τον εαυτό του «Ιουδαιο-χριστιανό», αν και πίστευε ότι οι Εβραίοι αποτελούσαν την εκλεκτή τάξη του Θεού.

Αν και ο όρος πρωτοεμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, κέρδισε την δημοτικότητα του στη δεκαετία του 1940. Ο Αϊζενχάουερ υπό το πρόσχημα της υπεράσπισης των «δυτικών αξιών» μίλησε για την «ιουδαιο-χριστιανική ιδέα», σύμφωνα με την οποία “όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι” (φράση που περιέχεται στην αμερικάνικη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας). 

Αλλά ο όρος είναι θεολογικά και ιστορικά αδόκιμος.

Ιουδαίοι και Χριστιανοί είχαν και εξακολουθούν να έχουν θεολογικά, ιστορικά και πολιτιστικά «θέματα», με τους Ιουδαίους να επικεντρώνονται στους διωγμούς που υπέστησαν οι Εβραίοι από ορισμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες στο παρελθόν. (Αν και ιστορικά, προηγήθηκαν οι διωγμοί της Χριστιανικής Εκκλησίας στο ξεκίνημά της, από τους Ιουδαίους). Οι κύριες χριστιανικές πεποιθήσεις, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος εν Χριστώ και έγινε ιλασμός των αμαρτιών όλων των ανθρώπων επάνω στον Σταυρό του Γολγοθά, είναι απόλυτη βλασφημία από ιουδαϊκή ή και μουσουλμανική σκοπιά. Να μην αναφέρουμε τις δηλητηριώδεις και εξαιρετικά βλάσφημες ραββινικές επιθέσεις κατά του Χριστού και κατά των Χριστιανών που βρίσκονται στο Ταλμούδ, το οποίο παρεμπιπτόντως, είναι αυτό που «καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού» (ραβίνος Ben Zion Bokser, 1966) και όχι… η Παλαιά Διαθήκη, που δέχεται τόσες επιθέσεις. Οι ραββινικές επιθέσεις εναντίον των χριστιανικών πεποιθήσεων όμως, δεν ήταν μια απάντηση στις χριστιανικές διώξεις, όπως θα νόμιζε κάποιος, δεδομένου ότι παρήχθησαν στην Βαβυλωνία, σε μια κυρίως ζωροαστριστική κοινωνία και ως εκ τούτου οι συγγραφείς του Ταλμούδ ήταν πιθανό να είχαν συναντήσει αιρετικούς Μονοφυσίτες, οι οποίοι ζούσαν στη Βαβυλωνία, και όχι Χριστιανούς.

Περαιτέρω, για τους Ιουδαίους, οι Μουσουλμάνοι ποτέ δεν αντιπροσώπευαν ένα θρησκευτικό πρόβλημα, όπως αυτό που αντιπροσώπευε ο Χριστιανισμός, διότι οι θεολογικές και τελετουργικές διαφορές μεταξύ Ιουδαίων και Μουσουλμάνων είναι πολύ λιγότερο σημαντικές. Όπως ο Maimonides (ένας από τους σπουδαιότερους ραβίνους) επεσήμανε τον 13ο αιώνα, οι Εβραίοι μπορούν να προσευχηθούν στον Αλλάχ, επειδή η μουσουλμανική και ιουδαϊκή αντίληψη της θεότητας είναι η ίδια. Οι μουσουλμανικοί διατροφικοί και τελετουργικοί νόμοι και ο αυστηρός διαχωρισμός των φύλων μοιάζουν επίσης με τους αντίστοιχους ιουδαϊκούς. Σε αντίθεση με τους Ορθόδοξους Ιουδαίους, ένας μουσουλμάνος επιτρέπεται να φάει κρέας ζώου που σφάχτηκε με εβραϊκό τελετουργικό (Kosher), αλλά ένας Ορθόδοξος Ιουδαίος δεν επιτρέπεται την φάει κρέας Halal. Ενώ είναι αλήθεια ότι μερικοί Εβραίοι προκειμένου να αποφύγουν την Καθολική Ιερά Εξέταση κατέφυγαν στην Καλβινιστική Ολλανδία και στο ολλανδικό New Amsterdam στο Μανχάταν, πολύ περισσότεροι Εβραίοι κατέφυγαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν για αιώνες ειρηνικά («Σε όλη την διάρκεια της ιστορίας,Τούρκοι και Εβραίοι είχαμε άριστες σχέσεις», Αρχιραβίνος του Τελ Αβίβ Yisrael Meir Lau, σε τούρκικο κανάλι). Μέχρι την έκρηξη των εχθροπραξιών μεταξύ Εβραίων και Αράβων Μουσουλμάνων για το θέμα του κράτους του Ισραήλ, οι Εβραίοι στη Δύση συνέχιζαν να μιλάνε πολύ πιο ευνοϊκά για τους μουσουλμάνους από ό, τι για τους Χριστιανούς.

Ακόμη και ο «πολύς» μαρξιστής φιλόσοφος Slavoj Zizek τόλμησε να πει:

«Συνήθως μιλάμε για τον εβραϊο-χριστιανικό πολιτισμό - ίσως, έχει έρθει η ώρα, ιδιαίτερα καθώς βλέπουμε τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, να μιλήσουμε για τον εβραϊο-μουσουλμανικό πολιτισμό, ως έναν άξονα που βρίσκεται σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό».

Ο όρος «ιουδαιο-χριστιανισμός» και τα παράγωγά του (ιουδαιο-χριστιανική ηθική, ιουδαιο-χριστιανικές αξίες κλπ) έχει δεχθεί επίθεση από τον εβραϊκό κόσμο. Τουλάχιστον από εκείνους που θέλουν να τον κρίνουν με βάση τους κανόνες της πίστης και την ιστορία.

O Adam Zagoria-Moffet, ραβινικός φοιτητής σε Ιουδαϊκή Θεολογική Σχολή των ΗΠΑ με ειδικότητα στον Ιουδαϊκό Μυστικισμό και την Καμπάλα, αντιπαρέρχεται το επιχείρημα Αϊζενχάουερ περί «ιουδαιο-χριστιανικής ιδέας» ως πυλώνα των «δυτικών αξιών» και αντιθέτως γράφει ότι ολόκληρο το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού βασίζεται στην αντίθεση προς τον Ιουδαϊσμό και επικαλείται το έργο του David Nirenberg “Anti-Judaism: The Western Tradition” («Αντι-Ιουδαϊσμός: Η Δυτική Παράδοση»). Στο βιβλίο αυτό ο Nirenberg επιδιώκει να δείξει πόσο θεμελιωδώς «αντι-ιουδαϊστική» είναι η ιστορία της Δύσης.

Όπως και άλλοι λόγιοι της ιουδαϊκής θρησκείας, ο Zagoria-Moffet επικαλείται την αντίθεση μεταξύ αξιών του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού, την μακραίωνη ιστορία της «χριστιανικής θρησκευτικής βίας κατά των Εβραίων», από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των λίβελων του αίματος, των Σταυροφοριών, των πογκρόμ, των απελάσεων, και του καψίματος των ιουδαϊκών βιβλίων, όλα αυτά που μαρτυρούν την βαθιά ριζωμένη απόρριψη και αποστροφή των Εβραίων από τους Χριστιανούς. Ακόμη και εξέχοντες Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Τερτυλλιανός ορίζουν ότι ο Χριστιανισμός βρίσκεται σε αντίθεση με τον Ιουδαϊσμό. Επικαλείται στη συνέχεια την ομιλία «Κατά Ιουδαίων» (“Adversus Judaeos” στα λατινικά) του ιερού Χρυσοστόμου, μία ομιλία που παρεμπιπτόντως είναι «χαμένη» από τα χριστιανικά και μη βιβλιοπωλεία και ουδέποτε μεταφράστηκε στα νεοελληνικά.

Επικαλείται επίσης, τον πανεπιστημιακό καθηγητή ποινικού δικαίου Stephen Feldman που λέει : «Για τους Χριστιανούς, η έννοια της ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης δείχνει ότι ο Ιουδαϊσμός ‘εξελίχθηκε’ στον χριστιανισμό και ότι ο Ιουδαϊσμός κατά κάποιο τρόπο ‘ολοκληρώθηκε’ με τον Χριστιανισμό. Η έννοια της ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης ρέει από τη χριστιανική ‘θεολογία της αντικατάστασης’, σύμφωνα με την οποία η χριστιανική Καινή Διαθήκη αντικαθιστά την εβραϊκή (Παλαιά). Ως εκ τούτου, πρώτον, ο Ιουδαϊσμός χρειάζεται αναμόρφωση και αντικατάσταση, και, δεύτερον, ο σύγχρονος Ιουδαϊσμός παραμένει ένα “λείψανο”».

Ο Feldman τονίζει «Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής» παράδοσης παραβλέπει ύπουλα τις πραγματικές και σημαντικές διαφορές μεταξύ Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού».   

Οι ίδιοι οι ραβίνοι ανοιχτά διδάσκουν ότι «ο Ιουδαϊσμός είναι Ιουδαϊσμός διότι απορρίπτει τον Χριστιανισμό, και ο Χριστιανισμός είναι Χριστιανισμός, διότι απορρίπτει τον Ιουδαϊσμό» (ραβίνος Eliezer Berkovits, “Disputations and Dialogue:  Readings in the Jewish Christian Encounter”, ed. F.E. Talmadge, Katv, 1975, σελ. 291).

Ο καθηγητής Πανεπιστημίου και συγγραφέας που ειδικεύτηκε στο θέμα του Ιουδαϊσμού Jacob Neuser, δηλώνει ότι ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός «αφορούν διαφορετικούς ανθρώπους να μιλούν για διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους» (Jacob Neuser, 1990.  Jews and Christians:  The Myth of a Common Tradition.  New York and London:  Trinity Press International and SCM Press, σελ. 28).

Ο Neusner θα πει επίσης: «Θεολογικά και ιστορικά, δεν υπάρχει πράγμα που λέγεται “ιουδαιο-χριστιανική παράδοση”. Είναι ένας κοσμικός μύθος που ευνοείται από ανθρώπους που δεν είναι πραγματικά οι ίδιοι πιστοί».

Αν και ο ιστορικός Χριστιανισμός προσδοκεί και αποβλέπει στην αιώνια Βασιλεία του Θεού, σύμφωνα με τους σιωνιστές ηγέτες, ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός αποβλέπει στην «τελειοποίηση του επίγειου βιότοπου του ανθρώπου» (Gershon Mamlak, Midstream, Ιαν., 1989, σελ.31).

Ο Δρ Mamlak γράφοντας στο περιοδικό του Ιδρύματος Theodor Herzl, παραδέχεται ότι «πολλοί Εβραίοι γέμισαν τις τάξεις των διαφόρων “επαναστατικών κινημάτων” (βλ. κομμουνιστικά κόμματα, Σχολή της Φραγκφούρτης, φεμινιστικό κίνημα, κίνημα υπέρ των αμβλώσεων, κίνημα υπέρ των “δικαιωμάτων” των ομοφυλόφιλων κλπ) προκειμένου να ικανοποιηθεί αυτή τους η επιθυμία».

«Και η μεσσιανική εποχή», υποστηρίζει ο εύγλωττος Σιωνιστής συγγραφέας Leon Simon, «σημαίνει για τον Εβραίο όχι μόνο την εδραίωση της ειρήνης επί της γης και την ευημερία για τους ανθρώπους, αλλά και την καθολική αναγνώριση του Εβραίου και του Θεού του». . .

Και συνεχίζει: «Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν έχει κανένα μήνυμα προσωπικής σωτηρίας, όπως έχει ο Χριστιανισμός. Όλες του οι ιδέες συνδέονται με την ύπαρξη του εβραϊκού έθνους» (“Studies in Jewish Nationalism” / «Σπουδές στον Εβραϊκό Εθνικισμό», 1920).

«Ο Ιουδαιο-Χριστιανισμός είναι ουσιαστικά μια εφεύρεση της αμερικανικής πολιτικής», θα παραδεχθεί ο Εβραίος θεολόγος Arthur A. Cohen.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι αλλού