Λαός που δεν αντιδρά, έχει τη μοίρα του Σίσυφου

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

Είμαστε η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Ορίσαμε από νωρίς τη νομοθεσία, αλλά προτιμήσαμε την αυθαιρεσία. Δημιουργήσαμε κάθε δίκαιο θεσμό, αλλά χτίσαμε και το αυθαίρετο. Μιλήσαμε για την αξιοκρατία, αλλά προτιμήσαμε την κομματοκρατία, επειδή έτσι μας βολεύει.

Συχνά εκδηλωνόμαστε ως κοινωνία αντιφατικά. Άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε. Λέμε όχι στη διαφθορά, αλλά στον παγκόσμιο πίνακα βρισκόμαστε ψηλά.

Επαινούμε την ηθική, αλλά υιοθετούμε και την «αρπαχτή», από την εποχή του Άρπαλου, που έκλεψε το θησαυροφυλάκιο με τις συντάξεις των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, αλλά αδιαφορούμε για ό,τι το χριστιανικό όταν αυτό αντίκειται στο προσωπικό μας συμφέρον. Λέμε ότι θαυμάζουμε τον Καζαντζάκη, αλλά αντί να διαβάζουμε τα βιβλία του, αποστηθίζουμε κάποια από τα τσιτάτα του για να δείξουμε ότι είμαστε μορφωμένοι.

Μιλάμε για ανθρωπισμό, αλλά την ίδια στιγμή λησμονούμε τον συνάνθρωπό μας που υποφέρει. Νιώθουμε περήφανοι για τους προγόνους μας, τους επικαλούμαστε συχνά, αλλά αιώνες τώρα δεν μπορούμε να τους ξεπεράσουμε γιατί δεν στηρίξαμε τις αρχές και τις αξίες τους.

Ο Δημοσθένης –σύμφωνα με τον Πλούταρχο– ωφελήθηκε από τα κλοπιμαία του Άρπαλου με μια χρυσή κύλικα και 20 χρυσά τάλαντα. Το γεγονός αυτό τον οδήγησε σε δίκη και υποχρεώθηκε να καταβάλει το συγκεκριμένο ποσό σε πενταπλάσια αξία. Επειδή όμως δεν το κατείχε, καταδικάσθηκε σε θάνατο και κλείσθηκε στην φυλακή, μέχρι που να δραπετεύσει στην Καλαυρία, στο ναό του Ποσειδώνα, όπου εκεί μέσα ήπιε το κώνειο. Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε κανένας νόμος αντίστοιχος με το νόμο περί ευθύνης υπουργών, που τον επινόησε κάποιος δαιμόνιος νους, για να απαλλάξει από την τιμωρία τους υπουργούς.

Είμαστε η χώρα που όρισε την πολιτική ως επιστήμη, η οποία αποσκοπεί στα καλά και τα δίκαια, με βάση τον ορισμό του Αριστοτέλη, αλλά δεν εφαρμόστηκε για πολύ, κι αυτό 2.500 χιλιάδες χρόνια πίσω.

Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην αρχαία ιστορία θα δούμε ότι ο Σωκράτης, ο θεμελιωτής της ηθικής φιλοσοφίας, καταδικάστηκε να πιει το κώνειο. Ο Φειδίας, ο μεγαλύτερος γλύπτης όλου του κόσμου κι όλων των εποχών, καταδικάστηκε για ιεροσυλία. Ο Αναξαγόρας, επειδή υποστήριξε ότι η σελήνη δεν έχει δικό της φως, βίωσε την καταδίκη από το αμαθέστατο ιερατείο.

Τα χρόνια κυλούσαν και η ιστορία επαναλαμβανόταν πάντοτε με κοινή τη μοίρα των αθώων. Ο Ανδρούτσος φυλακίσθηκε στην Ακρόπολη και δολοφονήθηκε από τον Γκούρα, ο Κολοκοτρώνης κλείσθηκε σε μπουντρούμι, ο Καποδίστριας μαχαιρώθηκε και πυροβολήθηκε έξω από την εκκλησία, ο Λαμπράκης σκοτώθηκε από το παρακράτος και η ζωή δεν άλλαξε σε τίποτα από την εποχή των κοτζαμπάσηδων στον έρμο τούτο τόπο.

Την εύνοια, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους το 1830 και μετά, την είχαν οι φιλήκοοι των ξένων.

Οι πολιτικοί συνεργάτες των ξένων κρατών κι εταιρειών, εκείνων που ήθελαν να έχουν την Ελλάδα μονοπώλιο για τα προϊόντα τους. Έτσι χτίστηκαν τα μεγάλα τζάκια. Με τις συναλλαγές τους με το κράτος, από την εποχή που φαγώθηκαν τα δάνεια για την επανάσταση του 1821 και αποκτήθηκαν οι μεγάλες γαίες.

Είμαστε η χώρα της οποίας τα πιο λαμπρά μυαλά, με πτυχία και μεταπτυχιακά, φεύγουν στο εξωτερικό, ενώ πίσω εδώ μένουν οι άνεργοι και οι ηλικιωμένοι για να εξοφλήσουν το δημόσιο χρέος. Ζούμε σε μια πατρίδα προδομένων πολιτών και δοτών πολιτικών. Την ευθύνη για την κατάσταση την έχουμε όλοι μας. Στη Γαλλία έχουν ξεσηκωθεί για τα μέτρα λιτότητας, στην Ιρλανδία φυλακίσθηκαν οι υπεύθυνοι για τα μνημόνια, ενώ εδώ ο λαός έχει πάθει από το καθισιό παραλυσία.

Ζει όπως ο τυφλός Φινέας, που οι Άρπυιες αρπάζουν το φαγητό από μπροστά του.

Όμως, είτε λαός είσαι είτε τυφλός, αν δεν αντιδράς στα αρπαχτικά που σου κλέβουν το δίκιο, θα έχεις πάντα τη μοίρα του Σίσυφου.

pontos-news.gr