Βαθειὰ ντροπή…

Αν αληθεύει το γεγονός ότι η Fraport θα «επενδύσει» στην χώρα μας με χρήματα των ελληνικών τραπεζών, με χρήματα δηλαδή δικά μας, χρήματα που τα δανεισθήκαμε με σκληρούς όρους και που θα τα χρωστούν στα αφεντικά της Fraport οι επόμενες δυο και τρεις γενεές που θα έλθουν μετά από εμάς, η υπόθεση αυτή είναι η μεγαλύτερη ντροπή από γενέσεως ελληνικού κράτους. Και όχι, δεν εννοώ ότι είναι σκάνδαλο, όπως θα βιαστούν πολλοί εξυπνάκηδες του μετώπου της λογικής να υποθέσουν, για να μας ειρωνευθούν μετά ως ψεκασμένους. Απλά είναι βαθειά ντροπή.

Ντροπή επειδή στην ουσία αποτελεί την με τον πιο επίσημο τρόπο μοιρολατρική παραδοχή ότι άνθρωποι με ελληνικό DNA είναι εγγενώς ανίκανοι να διοικήσουν έστω και περίπτερο. Ότι ασχέτως αν έχουμε τα χρήματα δεν μπορούμε να τα διαχειρισθούμε και πρέπει να φέρουμε ξένους να το κάνουν. Όπως για παράδειγμα με το λιμάνι του Πειραιά. Το οποίο καλπάζει τα τελευταία χρόνια, όχι τόσο επειδή οι Κινέζοι έβαλαν χρήματα, αλλά επειδή προσέφεραν την ορθολογική οργάνωση και διοίκηση, την οποία εμείς, παρά το γεγονός ότι δεν στοίχιζε, ήμασταν ανίκανοι να βάλουμε. Βεβαίως ανίκανοι δεν είναι οι Έλληνες. Υπάρχουν πάρα πολλοί σοβαροί άνθρωποι στην χώρα που θα μπορούσαν να τρέξουν αποδοτικά και το λιμάνι, και τα αεροδρόμια και την ΔΕΗ και τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή Αεροπορία και χίλιες δυο άλλες βαρειές οικονομικές δραστηριότητες, που είτε χρεωκόπησαν, είτε πουλήθηκαν, είτε είναι έτοιμες να πουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί, επειδή εμείς δήθεν δεν μπορούμε. Αυτοί που δεν μπορούν είναι οι διεφθαρμένοι πολιτικοί μας και τα παιδιά τους, οι μετριότητες που αναλαμβάνουν εξ ορισμού την διαδοχή τους. Που το μόνο που είναι ικανοί να κάνουν είναι να χρησιμοποιούν τον δημόσιο πλούτο για την τακτοποίηση των κομματικών τους στρατών και για την εξυπηρέτηση, μέσω εξαγοράς, των αναγκών της αργόμισθης πελατείας τους. Εξ ου και η μόνη τελικά λύση είναι να τους αφαιρείται η διαχείριση και να ανατίθεται σε ξένους αναμορφωτές. Διότι κάθε τι στα χέρια τους γίνεται στάχτη και χρέη αγέννητων Ελλήνων. Εμείς πιθανόν, οι μη κομματάνθρωποι, μπορούμε. Αλλά τα χέρια μας είναι δεμένα. Και η μόνη μας επιλογή είναι είτε να παραμείνουμε σκλάβοι των Μαυρογυαλούρων είτε να αναθέσουμε τις ζωές μας στην ξένη επιτροπεία. Τελευταία κάναμε αυτήν την παραδοχή και εισάγουμε αναμορφωτές. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη, η πιο βαρειά μας ήττα. Η παραίτηση. Το έλλειμμα αυτοεκτιμήσεως που ονομάσαμε ρεαλισμό.

Θέμης Καζαντζίδης
εἰκὼν

filonoi.gr